Pytanie
Co to jest narcygeza?
Odpowiedź
Narcigesis (narcygeza) to słowo, które pojawiło się stosunkowo niedawno i nie trafiło jeszcze do słowników. Kiedy ludzie używają tego słowa, odnoszą się do procesu interpretowania Pisma Świętego w bardzo osobisty, a nawet samolubny sposób.
Narcigesis to portmanteau (słowo lub wyrażenie będące połączeniem dwóch lub więcej słów albo wyrażeń) łączące słowa narcyzm i eisegesis. Narcyzm to "nadmierne zainteresowanie lub podziw dla samego siebie", a eisegesis to "interpretacja tekstu poprzez czytanie w nim własnych pomysłów". (Eisegeza jest przeciwieństwem egzegezy, która jest "krytycznym wyjaśnieniem lub interpretacją tekstu"). Narcigesis jest więc "wyjaśnieniem Biblii w sposób, który wykazuje nadmierne zainteresowanie samym sobą i nadaje priorytet własnym ideom".
Eisegesis prowadzi do tego, że tekst Pisma Świętego mówi prawie wszystko, co interpretator chce, aby powiedział, a zatem dobrze pasuje do narcystycznych postaw. Osoba, która źle obchodzi się z fragmentem Pisma Świętego, wprowadzając do niego własne opinie, praktykuje eisegezę. Idąc dalej, osoba, która interpretuje ten fragment tak, jakby chodziło tylko o nią, praktykuje narcyzm. To samo dotyczy osoby, która postrzega Pismo Święte jako mające zastosowanie przede wszystkim do jej własnych czasów i kultury.
Niektórzy ludzie z tendencjami egoistycznymi stają się narcyzami. Postrzegają oni Biblię jako odnoszącą się głównie do ich własnych doświadczeń życiowych. Biblia jest o nich: każda obietnica jest dla nich, a każda historia dotyczy ich lub ich sytuacji. Używając narcyzmu do interpretacji historii Dawida i Goliata, staję się Dawidem. Wymaga tego moja samoocena. (Jednak w historii Dawida i Batszeby przestaję być Dawidem i zamiast tego mogę być Natanem lub Uriaszem). W bitwie pod Jerychem jestem Jozuem (nigdy Achanem). Nad Jeziorem Galilejskim jestem Piotrem chodzącym po wodzie. I tak dalej.
W narcyzmie własne idee, opinie, uczucia, postawy, doświadczenia i wrażenia wpływają na interpretację tekstu. Jeśli ktoś ma wizje, sny lub inny rodzaj osobistego objawienia, tym lepiej - tym rzeczom również można nadać taką samą wagę w procesie interpretacji. Własne doktryny i niestandardowe teorie można dość łatwo uwierzytelnić za pomocą narcyzmu.
Pan Jezus, w sporze z żydowskimi przywódcami swoich czasów, wskazał na ich brak wiary w Niego jako niewybaczalny: "Gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście mnie, bo on o mnie napisał" (Jana 5:46). Zauważmy, o kim pisał Mojżesz: to nie byłem ja, to nie byłeś ty i to nie był pastor w telewizji. Mojżesz pisał o Jezusie Chrystusie (por. Łukasza 24:27, 44-45). Biorąc pod uwagę tę prawdę, narcyzm może być postrzegany jako to, czym jest: sposób na zastąpienie Jezusa samym sobą.
Oczywiście właściwa egzegeza nie pozwala na umieszczanie siebie w tekście. Właściwa egzegeza szuka prostego znaczenia fragmentu i wyjaśnia, o czym tak naprawdę jest ten tekst. Kiedy pozwalamy Pismu Świętemu mówić za siebie, bez narcystycznych zniekształceń, widzimy, że głównym bohaterem Biblii jest Chrystus. On jest bohaterem tej historii.
Narcigesis to portmanteau (słowo lub wyrażenie będące połączeniem dwóch lub więcej słów albo wyrażeń) łączące słowa narcyzm i eisegesis. Narcyzm to "nadmierne zainteresowanie lub podziw dla samego siebie", a eisegesis to "interpretacja tekstu poprzez czytanie w nim własnych pomysłów". (Eisegeza jest przeciwieństwem egzegezy, która jest "krytycznym wyjaśnieniem lub interpretacją tekstu"). Narcigesis jest więc "wyjaśnieniem Biblii w sposób, który wykazuje nadmierne zainteresowanie samym sobą i nadaje priorytet własnym ideom".
Eisegesis prowadzi do tego, że tekst Pisma Świętego mówi prawie wszystko, co interpretator chce, aby powiedział, a zatem dobrze pasuje do narcystycznych postaw. Osoba, która źle obchodzi się z fragmentem Pisma Świętego, wprowadzając do niego własne opinie, praktykuje eisegezę. Idąc dalej, osoba, która interpretuje ten fragment tak, jakby chodziło tylko o nią, praktykuje narcyzm. To samo dotyczy osoby, która postrzega Pismo Święte jako mające zastosowanie przede wszystkim do jej własnych czasów i kultury.
Niektórzy ludzie z tendencjami egoistycznymi stają się narcyzami. Postrzegają oni Biblię jako odnoszącą się głównie do ich własnych doświadczeń życiowych. Biblia jest o nich: każda obietnica jest dla nich, a każda historia dotyczy ich lub ich sytuacji. Używając narcyzmu do interpretacji historii Dawida i Goliata, staję się Dawidem. Wymaga tego moja samoocena. (Jednak w historii Dawida i Batszeby przestaję być Dawidem i zamiast tego mogę być Natanem lub Uriaszem). W bitwie pod Jerychem jestem Jozuem (nigdy Achanem). Nad Jeziorem Galilejskim jestem Piotrem chodzącym po wodzie. I tak dalej.
W narcyzmie własne idee, opinie, uczucia, postawy, doświadczenia i wrażenia wpływają na interpretację tekstu. Jeśli ktoś ma wizje, sny lub inny rodzaj osobistego objawienia, tym lepiej - tym rzeczom również można nadać taką samą wagę w procesie interpretacji. Własne doktryny i niestandardowe teorie można dość łatwo uwierzytelnić za pomocą narcyzmu.
Pan Jezus, w sporze z żydowskimi przywódcami swoich czasów, wskazał na ich brak wiary w Niego jako niewybaczalny: "Gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście mnie, bo on o mnie napisał" (Jana 5:46). Zauważmy, o kim pisał Mojżesz: to nie byłem ja, to nie byłeś ty i to nie był pastor w telewizji. Mojżesz pisał o Jezusie Chrystusie (por. Łukasza 24:27, 44-45). Biorąc pod uwagę tę prawdę, narcyzm może być postrzegany jako to, czym jest: sposób na zastąpienie Jezusa samym sobą.
Oczywiście właściwa egzegeza nie pozwala na umieszczanie siebie w tekście. Właściwa egzegeza szuka prostego znaczenia fragmentu i wyjaśnia, o czym tak naprawdę jest ten tekst. Kiedy pozwalamy Pismu Świętemu mówić za siebie, bez narcystycznych zniekształceń, widzimy, że głównym bohaterem Biblii jest Chrystus. On jest bohaterem tej historii.