Pytanie
Co to jest majestatyczna liczba mnoga i jak jest używana w Biblii?
Odpowiedź
Majestatyczna liczba mnoga, zwana także królewską liczbą mnogą, to użycie słowa w liczbie mnogiej (takiego jak zaimek my lub nas) w odniesieniu do pojedynczej osoby. Jako rodzaj nosizmu, majestatyczna liczba mnoga podkreśla coś lub honoruje kogoś w sposób stylistyczny. Zasadniczo, gdy członek rodziny królewskiej, odnosząc się do siebie, mówi "My" zamiast "Ja", używa majestatycznej liczby mnogiej. Na przykład, królowa Wiktoria, po usłyszeniu niesmacznego żartu, podobno odpowiedziała: "Nie jesteśmy rozbawieni".
Starożytni Hebrajczycy używali majestatycznej liczby mnogiej, a kilka przykładów można znaleźć w Starym Testamencie. Konstrukcja ta nie jest jednak unikalna dla języka hebrajskiego. Język łaciński również posiadał coś, co Rzymianie nazywali pluralis maiestatis ("liczba mnoga majestatu"), a jak już zauważono, angielski czasami również go używa (podobnie jest w języku polskim). Inne współczesne języki używające królewskiej liczby mnogiej obejmują pendżabski, hindustani, telugu i egipski arabski (w którym prezydent Egiptu jest określany jako "Wasze Ekscelencje").
Efektem majestatycznej liczby mnogiej jest wskazanie wielkości, władzy i prestiżu. Zwykle jest zarezerwowana dla szlachty, królów, papieży i innych osób o wysokiej randze, gdy wypowiadają się w oficjalnym charakterze lub przez osoby o niższej randze, gdy mówią o lub do swoich przełożonych.
W Biblii znajdujemy cztery wersety, w których Bóg odnosi się do siebie używając zaimków w liczbie mnogiej. Najbardziej znanym fragmentem jest Księga Rodzaju 1:26: "Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i podobieństwo". Zobacz także Rdz 3:22; Rdz 11:7; i Iz 6:8. Jedyny Bóg mówi o sobie w liczbie mnogiej: my i nasz. Jest to doskonały przykład majestatycznej liczby mnogiej. Boska wielkość i transcendencja Boga są podkreślone poprzez proste użycie zaimków.
Majestatyczna liczba mnoga występuje również w jednym z najczęstszych imion Boga w Starym Testamencie, Elohim. Samo słowo jest w liczbie mnogiej (liczba pojedyncza to Eloah) i czasami jest tłumaczone jako "bogowie" (gdy odnosi się do wielu fałszywych bogów). Kiedy odnosi się do Jedynego Prawdziwego Boga, Elohim (liczba mnoga) jest poprawnie tłumaczone jako "Bóg" (liczba pojedyncza).
Księga Powtórzonego Prawa 4:35 mówi: "Pan jest Bogiem" - dosłownie: "Jahwe jest Elohim". A słynna Szema mówi: "Pan, nasz Bóg, Pan jest jeden". Ponownie mamy liczbę pojedynczą Pan w połączeniu z liczbą mnogą Elohim, i tym razem w wersecie, który jest krystalicznie jasny, że jest tylko jeden Bóg. Liczba mnoga Jego imienia wskazuje na Jego suwerenną supremację, Jego niezrównaną potęgę i Jego niezwykłą wielkość.
Zwracamy uwagę, że majestatyczna liczba mnoga w Starym Testamencie nie miała na celu nauczania doktryny Trójcy. Jest to po prostu narzędzie językowe, którego Bóg użył, aby podkreślić swoją wielkość. Jednak użycie liczby mnogiej w odniesieniu do Boga pozostawia otwartą możliwość trójjedynej natury Boga. Później, gdy doktryna Trójcy została objawiona w Nowym Testamencie, użycie majestatycznej liczby mnogiej pasuje do niej.
Starożytni Hebrajczycy używali majestatycznej liczby mnogiej, a kilka przykładów można znaleźć w Starym Testamencie. Konstrukcja ta nie jest jednak unikalna dla języka hebrajskiego. Język łaciński również posiadał coś, co Rzymianie nazywali pluralis maiestatis ("liczba mnoga majestatu"), a jak już zauważono, angielski czasami również go używa (podobnie jest w języku polskim). Inne współczesne języki używające królewskiej liczby mnogiej obejmują pendżabski, hindustani, telugu i egipski arabski (w którym prezydent Egiptu jest określany jako "Wasze Ekscelencje").
Efektem majestatycznej liczby mnogiej jest wskazanie wielkości, władzy i prestiżu. Zwykle jest zarezerwowana dla szlachty, królów, papieży i innych osób o wysokiej randze, gdy wypowiadają się w oficjalnym charakterze lub przez osoby o niższej randze, gdy mówią o lub do swoich przełożonych.
W Biblii znajdujemy cztery wersety, w których Bóg odnosi się do siebie używając zaimków w liczbie mnogiej. Najbardziej znanym fragmentem jest Księga Rodzaju 1:26: "Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i podobieństwo". Zobacz także Rdz 3:22; Rdz 11:7; i Iz 6:8. Jedyny Bóg mówi o sobie w liczbie mnogiej: my i nasz. Jest to doskonały przykład majestatycznej liczby mnogiej. Boska wielkość i transcendencja Boga są podkreślone poprzez proste użycie zaimków.
Majestatyczna liczba mnoga występuje również w jednym z najczęstszych imion Boga w Starym Testamencie, Elohim. Samo słowo jest w liczbie mnogiej (liczba pojedyncza to Eloah) i czasami jest tłumaczone jako "bogowie" (gdy odnosi się do wielu fałszywych bogów). Kiedy odnosi się do Jedynego Prawdziwego Boga, Elohim (liczba mnoga) jest poprawnie tłumaczone jako "Bóg" (liczba pojedyncza).
Księga Powtórzonego Prawa 4:35 mówi: "Pan jest Bogiem" - dosłownie: "Jahwe jest Elohim". A słynna Szema mówi: "Pan, nasz Bóg, Pan jest jeden". Ponownie mamy liczbę pojedynczą Pan w połączeniu z liczbą mnogą Elohim, i tym razem w wersecie, który jest krystalicznie jasny, że jest tylko jeden Bóg. Liczba mnoga Jego imienia wskazuje na Jego suwerenną supremację, Jego niezrównaną potęgę i Jego niezwykłą wielkość.
Zwracamy uwagę, że majestatyczna liczba mnoga w Starym Testamencie nie miała na celu nauczania doktryny Trójcy. Jest to po prostu narzędzie językowe, którego Bóg użył, aby podkreślić swoją wielkość. Jednak użycie liczby mnogiej w odniesieniu do Boga pozostawia otwartą możliwość trójjedynej natury Boga. Później, gdy doktryna Trójcy została objawiona w Nowym Testamencie, użycie majestatycznej liczby mnogiej pasuje do niej.