Pytanie
Kiedy została napisana księga Ezechiela?
Odpowiedź
Księga Ezechiela jest pełna budującego nauczania i bogatej teologii. Jednak jej przesłanie jest zakorzenione w historycznym i duchowym kryzysie, z jakim Izrael musiał się zmierzyć podczas wygnania babilońskiego. Ezechiel był jednym z tysięcy Izraelitów deportowanych do Babilonu w 597 roku przed Chrystusem. Mimo że znajdowali się daleko od Ziemi Obiecanej, Ezechiel powiedział, że Bóg nie opuścił swojego ludu. Podkreślał to przesłanie przez całą swoją służbę. Ezechiel napisał tę księgę we wczesnych latach wygnania, między 590 a 570 rokiem pne.
Praca Ezechiela jako proroka rozpoczęła się w 593 r. p.n.e. i trwała około 22 lat. Jego ostatnia wizja miała miejsce w 571 r. p.n.e. (Ezechiela 29:17). Pierwszy werset księgi wspomina o "trzydziestym roku" (Ezechiela 1:1), który wielu uważa za wiek Ezechiela. Ma to znaczenie, ponieważ kapłani w Izraelu rozpoczynali służbę, gdy kończyli 30 lat (Liczb 4:3), a Ezechiel był nie tylko prorokiem, ale także kapłanem (Ezechiela 1:3). Bóg powołał go do służby w czasie, gdy świątynia - centrum kultu Izraela - zniknęła i nie była już dostępna.
Aby zrozumieć, dlaczego Boża obecność na wygnaniu była tak znacząca, ważne jest, aby zrozumieć obietnice przymierza, które Bóg złożył Izraelowi. Pomaga to również zobaczyć, jak naród złamał te przymierza. Bóg zawarł przymierze z Abrahamem około 2000 r. p.n.e., a następnie rozszerzył je za panowania Dawida około 1000 r. p.n.e. (Rdz 12:1-3; 2 Samuela 7:12-16). Jednak począwszy od panowania Salomona (970-930 p.n.e.), Izrael stawał się coraz bardziej niewierny Bogu i Jego prawu (1 Krl 11:1-13). Nieposłuszeństwo narodu ostatecznie doprowadziło do wojny domowej i podziału na północne królestwo Izraela i południowe królestwo Judy około 930 r. p.n.e..
Zamiast rządzić sprawiedliwie i prowadzić lud w świętości, królowie zarówno północnego, jak i południowego królestwa pogrążyli się w niewierności. Bóg pozwolił więc obcym narodom podbić ziemię i wysłać lud na wygnanie jako formę dyscypliny. W 722 r. p.n.e. Asyria pokonała północne królestwo Izraela, a w 586 r. p.n.e. Babilon zajął południowe królestwo Judy (2 Krl 17:20).
Gdy Izraelici przebywali na wygnaniu, zadawali pytania dotyczące Bożego przymierza z nimi. Wielu z nich zastanawiało się, czy przymierze to jest nadal nienaruszone i czy Bóg pozostanie im wierny pomimo ich grzechu (Jeremiasza 29:10-14).
Ezechiel odegrał kluczową rolę w odpowiedzi na te pytania podczas wygnania. Jako prorok i kapłan pomagał ludziom zrozumieć, że Bóg ich nie opuścił. Często pisał o świątyni (np. Ezechiel 8-11; 40-48), odzwierciedlając swoją koncentrację na Bożej obecności i świętości. Swoje wizje datował również na rok wygnania króla Jehojachina w 597 r. p.n.e., co pomaga umieścić księgę między 590 a 570 r. p.n.e.. Te szczegóły pokazują, że Ezechiel był prawdziwym naocznym świadkiem i prorokiem podczas wygnania.
Po siedemdziesięciu latach Bóg pozwolił narodowi żydowskiemu wrócić do swojej ziemi. Bóg sprawił, że Cyrus, król Persji, wydał rozkaz zezwalający im na powrót. Kiedy wrócili do domu, wielu z nich nigdy nie widziało tej ziemi. Zrujnowany i zniszczony stan wszystkiego ich zaniepokoił (Nehemiasza 1:3-4). Patrząc na zniszczone miasto i świątynię, zastanawiali się, czy Boże przymierze z nimi również zostało zerwane.
Księga Ezechiela pokazuje, że nawet podczas tragicznego wygnania Izraela, Boże obietnice pozostały niezmienne. Bóg powiedział: "Moje mieszkanie będzie z nimi; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem" (Ezechiela 37:27). Za pośrednictwem Ezechiela Bóg przypomniał swojemu ludowi, że wygnanie nie było końcem, ale krokiem w kierunku odnowienia i społeczności.
Praca Ezechiela jako proroka rozpoczęła się w 593 r. p.n.e. i trwała około 22 lat. Jego ostatnia wizja miała miejsce w 571 r. p.n.e. (Ezechiela 29:17). Pierwszy werset księgi wspomina o "trzydziestym roku" (Ezechiela 1:1), który wielu uważa za wiek Ezechiela. Ma to znaczenie, ponieważ kapłani w Izraelu rozpoczynali służbę, gdy kończyli 30 lat (Liczb 4:3), a Ezechiel był nie tylko prorokiem, ale także kapłanem (Ezechiela 1:3). Bóg powołał go do służby w czasie, gdy świątynia - centrum kultu Izraela - zniknęła i nie była już dostępna.
Aby zrozumieć, dlaczego Boża obecność na wygnaniu była tak znacząca, ważne jest, aby zrozumieć obietnice przymierza, które Bóg złożył Izraelowi. Pomaga to również zobaczyć, jak naród złamał te przymierza. Bóg zawarł przymierze z Abrahamem około 2000 r. p.n.e., a następnie rozszerzył je za panowania Dawida około 1000 r. p.n.e. (Rdz 12:1-3; 2 Samuela 7:12-16). Jednak począwszy od panowania Salomona (970-930 p.n.e.), Izrael stawał się coraz bardziej niewierny Bogu i Jego prawu (1 Krl 11:1-13). Nieposłuszeństwo narodu ostatecznie doprowadziło do wojny domowej i podziału na północne królestwo Izraela i południowe królestwo Judy około 930 r. p.n.e..
Zamiast rządzić sprawiedliwie i prowadzić lud w świętości, królowie zarówno północnego, jak i południowego królestwa pogrążyli się w niewierności. Bóg pozwolił więc obcym narodom podbić ziemię i wysłać lud na wygnanie jako formę dyscypliny. W 722 r. p.n.e. Asyria pokonała północne królestwo Izraela, a w 586 r. p.n.e. Babilon zajął południowe królestwo Judy (2 Krl 17:20).
Gdy Izraelici przebywali na wygnaniu, zadawali pytania dotyczące Bożego przymierza z nimi. Wielu z nich zastanawiało się, czy przymierze to jest nadal nienaruszone i czy Bóg pozostanie im wierny pomimo ich grzechu (Jeremiasza 29:10-14).
Ezechiel odegrał kluczową rolę w odpowiedzi na te pytania podczas wygnania. Jako prorok i kapłan pomagał ludziom zrozumieć, że Bóg ich nie opuścił. Często pisał o świątyni (np. Ezechiel 8-11; 40-48), odzwierciedlając swoją koncentrację na Bożej obecności i świętości. Swoje wizje datował również na rok wygnania króla Jehojachina w 597 r. p.n.e., co pomaga umieścić księgę między 590 a 570 r. p.n.e.. Te szczegóły pokazują, że Ezechiel był prawdziwym naocznym świadkiem i prorokiem podczas wygnania.
Po siedemdziesięciu latach Bóg pozwolił narodowi żydowskiemu wrócić do swojej ziemi. Bóg sprawił, że Cyrus, król Persji, wydał rozkaz zezwalający im na powrót. Kiedy wrócili do domu, wielu z nich nigdy nie widziało tej ziemi. Zrujnowany i zniszczony stan wszystkiego ich zaniepokoił (Nehemiasza 1:3-4). Patrząc na zniszczone miasto i świątynię, zastanawiali się, czy Boże przymierze z nimi również zostało zerwane.
Księga Ezechiela pokazuje, że nawet podczas tragicznego wygnania Izraela, Boże obietnice pozostały niezmienne. Bóg powiedział: "Moje mieszkanie będzie z nimi; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem" (Ezechiela 37:27). Za pośrednictwem Ezechiela Bóg przypomniał swojemu ludowi, że wygnanie nie było końcem, ale krokiem w kierunku odnowienia i społeczności.