Odpowiedź:
Kilka miejsc w Piśmie Świętym odnosi się do wierzących będących "w Chrystusie" (1 Piotra 5.14; Filipian 1.1; Rzymian 8.1). Kolosan 3.3 daje nam nieco większy w to wgląd: "Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu." Gdy przychodzimy do Chrystusa jako złamani grzesznicy, On zamienia nasz grzech za swoją sprawiedliwość (2 Koryntian 5.21).
Poprzez pokutę i przyjęcie śmierci Jezusa w naszym imieniu, jesteśmy nawet nazwani Jego dziećmi (Ew. Jana 1.12; Galacjan 3.26). Bóg nie widzi już naszych niedoskonałości; On zamiast tego widzi sprawiedliwość swojego własnego Syna (Efezjan 2.13; Hebrajczyków 8.12). A ponieważ jesteśmy w Chrystusie, Bóg widzi sprawiedliwość Chrystusa okrywającą naszą grzeszność. Jedynie "w Chrystusie" nasz grzech jest anulowany, nasza relacja z Bogiem odnowiona i nasza wieczność zabezpieczona (Ew. Jana 3.16-18; 20.31).
W Chrystusie Bóg widzi mnie jako nowe stworzenie: "Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe" (2 Koryntian 5.17). Mamy pokój z Bogiem i jesteśmy uznani za sprawiedliwych przed Jego obliczem (2 Koryntian 5.17-21). Zamiast widzieć mój grzech, Bóg widzi sprawiedliwość swojego Syna. On widzi mnie jako usprawiedliwionego, odkupionego, uświęconego i nawet wywyższonego (zobacz Rzymian 8.30).
W Efezjan 1.3-14 uczymy się niektórych sposobów jak Bóg patrzy na nas w Chrystusie. Bóg "ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios" (Efezjan 1.3). Jesteśmy wyposażeni we wszystko czego potrzebujemy. Jesteśmy wybrani, "abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego [Boga]" (Efezjan 1.4). Jesteśmy postrzegani jako święci i nienaganni, ponieważ jesteśmy w Chrystusie (por. 2 Koryntian 3.18).
Efezjan 1.5 mówi nam, że w Chrystusie zostaliśmy predestynowani "do synostwa przez Jezusa Chrystusa." To oznacza, że Bóg postrzega mnie jako swoje dziecko (por. Ew. Jana 1.12-13). To jest "ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas obdarzył w Umiłowanym" (Efezjan 1.6). W Chrystusie Bóg postrzega mnie w miłości i obsypuje mnie swymi obfitymi darami i „bogactwem swojej łaski” (Efezjan 1.7-8).
Bóg widzi mnie w Chrystusie jako dziedzica niebiańskich bogactw (Efezjan 1.11; por. Rzymian 8.17). Bóg widzi mnie jako swojego na wieki. Zapieczętował mnie Duchem Świętym jako "rękojmią dziedzictwa naszego, aż nastąpi odkupienie własności Bożej, ku uwielbieniu chwały jego" (Efezjan 1.13-14).
Bóg widzi mnie jako dzieło swoich rąk (Psalm 139.13- 16; por. Efezjan 2.10); jako Jego przyjaciela (Jakuba 2.23); jako Jego wybranego "świętego i umiłowanego" (Kolosan 3.12). On widzi mnie jako "umarłego dla grzechu" (Rzymian 6.11), ale "wzbudzonego z Chrystusem" (Kolosan 3.1); jako świątynię Ducha Świętego (1 Koryntian 3.16); jako kamień żywy przez Budowniczego (1 Piotra 2.5); jako część ludu będącego "wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym" (1 Piotra 2.9; tłum. Biblia Tysiąclecia); i jako "obcego i przybysza" w tym świecie (1 Piotra 2.11; tamże). Bóg widzi mnie jako część jego trzody: "On bowiem jest Bogiem naszym, A my ludem pastwiska jego i trzodą ręki jego" (Psalm 95.7).
