Odpowiedź:
Grzech został opisany w Biblii jako naruszenie zakonu Bożego ( 1 List św. Jana 3: 4) i bunt przeciwko Bogu ( Księga Powtórzonego Prawa 9: 7; Księga Jozuego 1:18). Grzech został rozpoczęty przez Lucyfera, „Jaśniejącego, Syna Jutrzenki” najpiękniejszego i najpotężniejszego z aniołów. Ciągle niezadowolony z tego wszystkiego, co miał, pragnął on być najwyższym Bogiem i był to początek jego upadku, oraz początek grzechu ( Księga Izajasza 14:12 - 15). Nazwany nowym imieniem, imieniem szatana, przyniósł grzech do rodzaju ludzkiego w Ogrodzie Eden, gdzie skusił Adama i Ewę tym samym kłamstwem: „będziesz jak Bóg”. Księga Rodzaju 3 opisuje ich bunt przeciwko Bogu i przeciwko Jego przykazaniom. Od tego czasu, grzech został przekazany wszystkim pokoleniom ludzkości i my, potomkowie Adama, odziedziczyliśmy grzech od niego. List św. Pawła do Rzymian 5:12 mówi nam, że przez Adama, grzech wszedł na świat, więc i śmierć została przekazana wszystkim ludziom, ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” ( List św. Pawła do Rzymian 6:23).
Przez Adama, odziedziczona skłonność do grzechu dotknęła rodzaj ludzki i ludzie stali się grzesznikami z natury. Kiedy Adam zgrzeszył, jego wewnętrzna natura została zmieniona przez jego bunt, przynosząc mu duchową śmierć i zepsucie, co zostało przekazane wszystkim, którzy przyszli po nim. Ludzie stali się grzesznikami nie dlatego, że zgrzeszyli, oni zgrzeszyli, ponieważ byli grzesznikami. To jest słabość ludzi znana jako grzech dziedziczny. Tak jak dziedziczymy fizyczne cechy naszych rodziców, dziedziczymy również naszą grzeszną naturę od Adama. Król Dawid opłakiwał stan upadłej ludzkiej natury w Psalmie 51: 5: „Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną”.
Inny typ grzechu jest znany jako przypisany grzech. Używany zarówno w finansowym jak i prawnym kontekście, grecki wyraz tłumaczony jako „przypisany”, oznacza, że bierzemy coś, co należy do kogoś, i przydzielamy to komuś innemu. Zanim Zakon Mojżeszowy został nadany, grzech nie był przydzielony człowiekowi, choć ludzie byli grzesznikami z powodu grzechu odziedziczonego. Gdy Zakon został nadany, grzechy dokonane przez naruszenie Zakonu zostały przydzielone ( przydane) ludziom ( List św. Pawła do Rzymian 5:13). Nawet zanim wykroczenia przeciwko Zakonowi zostały przydzielone człowiekowi, ostateczna kara za grzech ( śmierć) panowała ( List św. Pawła do Rzymian 5:14). Wszyscy ludzie, począwszy od Adama, skończywszy na Mojżeszu, byli poddani śmierci, nie ze względu na ich grzeszne wykroczenia przeciwko Prawu mojżeszowemu ( którego oni nie mieli), ale ze względu na ich odziedziczoną grzeszną naturę. Po Mojżeszu, ludzie zostali poddani śmierci zarówno z powodu grzechu odziedziczonego od Adama, jak i z powodu przydzielonego grzechu, który miał miejsce, gdy naruszano Zakon Boży.
Bóg użył zasady przypisywania grzechu na korzyść ludzkości, kiedy przypisał grzech wierzących Jezusowi Chrystusowi, który zapłacił karę za ten grzech ( śmierć) na krzyżu. Przypisując nasz grzech Jezusowi, Bóg potraktował Go tak, jak gdyby był On grzesznikiem, choć nim nie był, i pozwolił, by Ten umarł za grzechy wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek uwierzą w Niego. Jest to ważne, by zrozumieć, że ten grzech został Mu przypisany, ale On nie odziedziczył go od Adama. On poniósł karę za grzech, ale nigdy nie był grzesznikiem. Jego czysta i doskonała natura była nietknięta przez grzech. On został potraktowany tak, jak gdyby był winny wszystkim grzechom kiedykolwiek popełnionym przez wszystkich, którzy kiedykolwiek uwierzą, chociaż On nie popełnił żadnego grzechu. W zamian za to Bóg przypisał sprawiedliwość Chrystusa wierzącym i przydzielił nam Jego sprawiedliwość, podobnie jak nasze grzechy zostały przydzielone Jezusowi, przelane Jego rachunek ( 2 List św. Pawła do Koryntian 5:21).
Osobisty grzech jest popełniany każdego dnia przez każdego człowieka. Ponieważ odziedziczyliśmy grzeszną naturę Adama, popełniamy indywidualne, osobiste grzechy – wszystko, od pozornie niewinnych kłamstewek, aż do morderstwa. Ci, którzy nie uwierzyli Jezusowi Chrystusowi, muszą zapłacić karę za ich osobiste grzechy, jak również za odziedziczone i przypisane grzechy. Jednakże wierzący zostali uwolnieni od wiecznej kary za grzech ( piekła i duchowej śmierci). Teraz możemy wybrać, czy popełnić, czy też nie, osobiste grzechy, ponieważ mamy władzę nad grzechem, by się mu oprzeć, dzięki Duchowi Świętemu, który mieszka w nas, uświęcając nas i skazując nas za nasze grzechy, kiedy je popełniamy ( Rzymianie 8: 9 - 11). Za każdym razem, kiedy wyznamy nasze osobiste grzechy Bogu i poprosimy o przebaczenie nich, zostajemy przywróceni do doskonałej społeczności i wspólnoty z Nim. „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości” ( 1 List św. Jana 1: 9).
Odziedziczony grzech, przypisany grzech i osobisty grzech – całkowicie zostały ukrzyżowane nakrzyżu Jezusa i teraz „W Nim mamy odkupienie przez Jego krew - odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski” ( List św. Pawła do Efezjan 1: 7).
