Odpowiedź:
Biblia naucza, że Jezus nie został stworzony, a raczej że jest Stwórcą. "Bo w Nim [Jezusie Chrystusie] zostało wszystko stworzone [...] Wszystko zostało stworzone przez Niego i dla Niego" (Kolosan 1.16). Doktryna o wieczności Chrystusa jest jedną z cech wyróżniających biblijne chrześcijaństwo.
Chociaż muzułmanie, mormoni, Świadkowie Jehowy i inni wyznawcy różnych wierzeń teologicznych szanują Jezusa, grupy te uczą, że Jezus był istotą stworzoną.To właśnie ortodoksyjna afirmacja pełnego bóstwa Chrystusa i Jego niestworzonej natury czyni chrześcijaństwo wyjątkowym spośród wszystkich innych religii i filozofii.Różne religie świata mogą zgadzać się w niektórych ważnych kwestiach, takich jak istnienie transcendentnej, obiektywnej moralności i wartości silnego życia rodzinnego, ale odpowiedź na pytanie „kim jest Jezus Chrystus?”szybko oddziela tych, którzy wyznają biblijne chrześcijaństwo od tych, którzy tego nie robią.
Wczesne wyznania wiary Kościoła jednoznacznie nauczają, że Jezus nie został stworzony, ale że jest wiecznie Boską Osobą, Synem Bożym. Muzułmanie nauczają, że Jezus był ludzkim prorokiem narodzonym z dziewicy, ale powstał tak jak wszyscy inni. Mormoni, którzy wyznają współczesną formę arianizmu, wierzą, że Jezus miał początek, tak jak miał początek Bóg Ojciec. Świadkowie Jehowy twierdzą, że Jezus był pierwszym stworzeniem Jehowy i pierwotnie był nazywany archaniołem Michałem. A więc po której stronie podziału stwórca/stworzenie rzeczywiście odnajdujemy Jezusa? Czy Jezus jest stworzeniem, a więc częścią stworzonego porządku, czy też razem z Ojcem i Duchem Świętym jest Stwórcą wszystkich stworzonych rzeczy? Czy Jezus jest heteroousios („z innej substancji”) niż Ojciec, jak utrzymywał Ariusz, heretyk z IV wieku; czy też Chrystus i Ojciec są homoousios („tej samej istoty”), jak utrzymywał Atanazy i utwierdził Sobór Nicejski?
Gdy próbujemy odpowiedzieć na pytanie "czy Jezus został stworzony?" nie ma lepszej osoby na którą należy popatrzeć, aniżeli na samego Jezusa Chrystusa. Podczas swojej służby publicznej, Jezus stale przyjmował wobec siebie boskie prerogatywy. On stale wykorzystywał prawa, które nie byłyby nigdy właściwe dla istoty stworzonej. On powiedział, że jest "Panem Sabatu" (Ew. Marka 2.28) i skoro sabat został ustanowiony przez Boga, twierdzenie Jezusa, że jest "Panem" sabatu było zapewnieniem o Jego boskości. Jezus mówił o swojej unikalnej, intymnej znajomości Ojca (Ew. Mateusza 11.27) i chwale, jaką dzieli z Ojcem "przed założeniem świata" (Ew. Jana 17.5). Jezus przyjmował uwielbienie od innych (Ew. Mateusza 14.32-33) i opisywał przyszłość, gdy będzie siedział sądząc wszystkie narody (Ew. Mateusza 25.31- 44). Łukasz mówi nam, że Jezus posunął się tak daleko, że osobiście przebaczył kobiecie grzechy — coś, co może zrobić tylko Bóg — i przypisał przebaczenie jej wierze w Niego (Ew. Łukasza 7:48-50)!
Uczniowie Jezusa równie wyraźnie wierzyli w bóstwo Jezusa i jego niestworzoną naturę. Jan mówi nam, że "na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo" (Ew. Jana 1.1). Po rozpoznaniu zmartwychwstałego Jezusa, apostoł Tomasz rzekł do niego, "Pan mój i Bóg mój" (Ew. Jana 20.28). Apostoł Paweł odnosi się do Chrystusa jako tego, który "jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki" (Rzymian 9.5) i stwierdza, że "w nim [Chrystusie] mieszka cieleśnie cała pełnia boskości" (Kolosan 2.9). We wczesnych dniach kościoła, Jezus był zarówno obiektem modlitw (Dz. Apostolskie 7.59) jak i Jedynym w imieniu którego było ogłaszane przebaczenie grzechów (Dz. Apostolskie 2.38; 10.43). Po przesłuchaniu chrześcijan pod groźbą śmierci, rzymski administrator Pliniusz Młodszy napisał w liście do cesarza Trajana (ok. 110 r. po Chr.), że „[chrześcijanie] mieli zwyczaj spotykać się w określony dzień przed wschodem słońca, i śpiewali hymn do Chrystusa, jak do boga” (Listy 10.96).
Jezus, Bóg Syn, nie został stworzony. On już istniał; On nie ma początku ani końca. Syn przyjął ludzkie ciało w określonym momencie historii ludzkości (Ew. Jana 1.14). Chrześcijanie odnoszą się do tego wydarzenia jako Inkarnacji ("aktu w którym przyjął postać cielesną"). Akt ten był integralną częścią naszego zbawienia (Galacjan 4.4- 5; 2 Koryntian 5.21; Hebrajczyków 9.22). Od chwili wcielenia wieczny, niestworzony Syn jest zarówno prawdziwie Bogiem jak i prawdziwie człowiekiem. Ale nigdy nie było czasu, gdy Syn nie istniał. On nigdy nie został stworzony. Jezus zawsze był i na wieki pozostanie "wielkim Bogiem i Zbawicielem naszym" (Tytusa 2.13).
