Pytanie: Czy Bóg poświęcił się samemu sobie, aby nas zbawić od siebie z powodu zasady, którą sam sobie stworzył?
Odpowiedź:
Niektórzy twierdzą, że Bóg zasadniczo zbawia nas od swojego gniewu poprzez poświęcenie siebie samego wyłącznie po to, aby spełnić regułę, którą stworzył na początku. Wówczas pytają, po co stworzył tą zasadę? Dlaczego nie odsunąć na bok gniewu bez poświęcania ofiary? I jaki jest sens poświęcania siebie samego dla siebie? To są dobre pytania, ale opierają się na kilku podstawowych nieporozumieniach odnośnie Bożej natury i Jego charakteru.
Po pierwsze, rozważmy kwestie tego, że Bóg poświęcił siebie samego dla siebie. To jest niezrozumienie trójjedynej natury Boga jako że łączy Ojca i Syna. Ojciec posłał Syna (Ew. Jana 7.33), Syn wypełnił wolę Ojca (Ew. Jana 17.4) i Syn umarł za grzeszników (Rzymian 5.8). Ojciec nie umarł; Syn złożył swoje życie jako zadośćuczynienie za grzech (1 Jana 4.10).
Po drugie, Boży wymóg, że ofiara była konieczna, aby zadośćuczynić za grzech, nie jest regułą, którą On po prostu „wymyślił”. Boże Prawo nie jest czymś co stworzył arbitralnie; Prawo jest rozszerzeniem Jego świętej natury. Bóg nie wymyślił moralności; On objawił nam siebie i to objawienie Jego osoby jest tym, czym jest moralność. Gdy Bóg powiedział, "Karą za grzech jest śmierć" (Rzymian 6.23), nie wymyślał reguły czy narzucał na nas nową karę; raczej objawiał nam niezmienną, wieczną rzeczywistość – jeśli odejdziesz od Dawcy życia, to logicznie odcinasz się od możliwości dalszego istnienia. Ci, którzy odrzucają Życie mają jedynie tylko drugą opcję, a jest nią Śmierć.
Mówienie, że Bóg stworzył "regułę" przez którą grzech jest odkupiony jest podobne do stwierdzenia, że Izaak Newton stworzył prawo grawitacji. Newton opisał skutki i naturę grawitacji, ale prawo grawitacji poprzedzało i przekraczało jego opis. W podobny sposób, Biblia opisuje naturę grzechu i sprawiedliwości, ale uniwersalne prawa dotyczące grzechu i sprawiedliwości, śmierci i życia oraz sprawiedliwości i miłosierdzia występowały wcześniej i przekraczały ich spisanie. Boże prawa wypływają całkowicie z natury samego Boga.
Skoro Boże Prawo wypływa z Jego natury, Prawo jest niezmienne. "Słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne jak niebiosa" (Psalm 119.89; tłum. Biblia Tysiąclecia). Bóg nie może odsunąć swojego gniewu z powodu grzechu, tak jak my zmienić naszego DNA. Boża sprawiedliwość nie jest wskazówką, którą postanawia podążać; sprawiedliwość jest częścią Jego charakteru. Sprawiedliwość i prawość są fundamentalne dla Jego suwerennej władzy nad wszechświatem (Psalm 97.2). Bez sprawiedliwości- bez gniewu z powodu grzechu- nie jest Bogiem. Śmierć następuje po grzechu nie z powodu tego, że "Bóg tak mówi", ale dlatego że grzech jest buntem przeciwko Życiu.
Powinniśmy także zdefiniować naturę grzechu. Grzech jest czymś więcej niż myślami czy działaniami, których Bóg "nie lubi." Istnieje obiektywny standard przez który grzech jest mierzony. Grzech jest każdą myślą czy czynem, który nie dorasta do Bożej świętości i absolutnej doskonałości. To jest to, co przeciwstawia się Jego naturze. Kłamanie jest złe- nie dlatego, że Bóg postanowił tego nie lubić, ale dlatego, że Bóg jest Prawdą, a kłamstwa są sprzeczne z Jego naturą. Morderstwo jest złe- nie z powodu arbitralnej zasady, jaką uczynił Bóg, ale z powodu tego, że Bóg jest Życiem, a morderstwo przeczy Jego wiecznemu charakterowi.
Jako grzesznicy przed świętym Bogiem, staniemy przed pewnym sądem: wiecznym oddzieleniem od niego, to znaczy, śmiercią na wieki. Gdyby Bóg odłożył na bok swój gniew z powodu grzechu i nie dał nam tego, czego wymaga grzech, przestałby być sprawiedliwy. Ale z powodu Jego wielkiej miłości i miłosierdzia, Bóg zapewnił sposób dla zadośćuczynienia sprawiedliwości i rozszerzenie zbawienia: "Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny" (Ew. Jana 3.16).
Na krzyżu Chrystusa spotykają się doskonała sprawiedliwość i doskonałe miłosierdzie. Grzech i niesprawiedliwość zostały ukarane na krzyżu, poprzez Syna Bożego przyjmującego na siebie potępienie za grzech. To z powodu tego, że kara za grzech została zaspokojona poprzez ofiarę Chrystusa, Bóg Ojciec mógł rozciągnąć swoje miłosierdzie na grzeszników którzy na to nie zasługują. Bóg był sprawiedliwy w ukaraniu grzechu i On również może usprawiedliwić grzeszników, którzy przyjmują Chrystusa z wiarę (Rzymian 3.26). Boża sprawiedliwość i Jego miłosierdzie zostały ukazane w ukrzyżowaniu Chrystusa. Na krzyżu, Boża sprawiedliwość została wymierzona w całości (na Chrystusie), a Boże miłosierdzie zostało rozciągnięte w pełni (na wszystkich, którzy wierzą). Boże doskonałe miłosierdzie zostało wypełnione przez Jego doskonałą sprawiedliwość.
Bóg nie poświęcił siebie samego dla siebie, aby nas zbawić od siebie samego, z powodu zasady jaką sam stworzył. Nie, istnieją duchowe rzeczywistości tak pewne, jak każda fizyczna rzeczywistość lub prawo natury, które możemy zaobserwować: jedną z tych rzeczywistości jest to, że śmierć następuje po grzechu. Ale Bóg, który jest Miłością (1 Jana 4.8) posłał swojego Syna, aby nas zbawić od grzechu i zła, które naturalnie spotyka tych, którzy odrzucają dobro. Cała miłość została skupiona w tej samotnej postaci na krzyżu, która powiedziała, że w każdej chwili może wezwać anioły na misję ratunkową, jednak zdecydowała się tego nie robić – z naszego powodu.
