Pytanie: Dlaczego prawda o cielesnym zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa jest tak ważna?
Odpowiedź:
Cielesne zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest najważniejszym wydarzeniem w historii, dostarcza nam niezbitego dowodu na to, że Jezus jest tym kim twierdził, że jest — jest Synem Boga. Zmartwychwstanie jest nie tylko najwyższym uwiarygodnieniem Jego bóstwa; ale również uwiarygodnieniem Pisma, które przepowiedziało Jego przyjście i zmartwychwstanie. Poza tym, dowodzi autentyczności wypowiedzi Jezusa, w których zapowiadał, że powstanie z martwych trzeciego dnia (Ew. Jana 2.19-21; Ew. Marka 8.31; 9,31; 10.34). Jeśli Chrystus nie powstał z martwych fizycznie, nie mamy nadziei, że my powstaniemy z martwych (1 Koryntian 15.13,16). W rzeczywistości poza cielesnym zmartwychwstaniem Chrystusa nie mamy Zbawiciela, nie mamy zbawienia ani nadziei na życie wieczne. Tak jak powiedział apostoł Paweł, nasza wiara byłaby „bezużyteczna", a moc ewangelii, dająca życie, zostałaby zniesiona.
Ze względu na to, że nasza wieczność zależy od prawdy tego wydarzenia historycznego, tym samym zmartwychwstanie stało się celem najsilniejszego ataku szatana, skierowanego wobec kościoła. W ciągu całej historii chrześcijaństwa, cielesne zmartwychwstanie Chrystusa zostało przebadane z każdej strony, przestudiowane przez niezliczoną ilość badaczy, teologów, profesorów i innych. Pomimo wielu przedstawionych teorii, które miały obalić to doniosłe wydarzenie, nie ma żadnych wiarogodnych, historycznych dowodów, które by wykazały coś innego niż Jego literalne, cielesne zmartwychwstanie. Z drugiej strony, posiadamy przytłaczające, jasne i przekonywujące dowody cielesnego zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
Niemniej jednak, począwszy od chrześcijan w starożytnym Koryncie do wielu dzisiejszych chrześcijan, nieporozumienia utrzymują się w odniesieniu do pewnych aspektów zmartwychwstania naszego Zbawiciela. Dlaczego niektórzy pytają, czy to ważne jest, że ciało Chrystusa rzeczywiście powstało z martwych? Czy Jego zmartwychwstanie nie mogłoby być tylko duchowe? Dlaczego i w jaki sposób zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa gwarantuje cielesne zmartwychwstanie wierzących? Czy nasze zmartwychwstałe ciała będą takie same jak nasze obecne, ziemskie ciała? Jeśli nie, to jakie będą? Odpowiedzi na tego typu pytania odnajdujemy w piętnastym rozdziale listu Pawła do kościoła w Koryncie, kościoła, który został założony przez Pawła kilka lat wcześniej podczas jego drugiej podroży misyjnej.
Oprócz rosnących frakcji w młodym kościele w Koryncie, szerzyło się niezrozumienie niektórych kluczowych doktryn chrześcijańskich, w tym również doktryny o zmartwychwstaniu. Pomimo, iż wielu Koryntian zaakceptowało fakt zmartwychwstania Chrystusa (1 Koryntian 15,1.11), mieli oni trudności z uwierzeniem, że inni również mogą powstać z martwych. Ciągły wpływ gnostyckiej filozofii, która podkreślała, że wszystko co duchowe jest dobre a wszystko co fizyczne, materialne tak jak ciało, jest w swej naturze złe, był przyczyną zamętu odnośnie ich zmartwychwstania. Idea odrażającego trupa wskrzeszonego do życia wiecznego, była mocno odrzucana przez niektórych, a szczególnie przez greckich filozofów tamtych czasów (Dzieje Apostolskie 17.32).
Mimo to, większość Koryntian rozumiała, że Chrystus zmartwychwstał cieleśnie a nie duchowo. Przecież w końcu znaczenie słowa zmartwychwstanie oznacza „powstanie z martwych"; coś powraca do życia. Rozumieli, że każda dusza jest nieśmiertelna, a po śmierci od razu jesteśmy z Panem (2 Koryntian 5,8). Takie „duchowe" zmartwychwstanie nie miałoby sensu, skoro nasz duch nie umiera to nie może zostać wzbudzony z martwych. Ponadto byli świadomi, że Pismo Święte, podobnie jak sam Chrystus, twierdziło, że Jego ciało zmartwychwstanie trzeciego dnia. Pismo jasno wskazuje, ze ciało Chrystusa nie ujrzy skażenia (Psalm 16,10; Dzieje Apostolskie 2,27), twierdzenia te nie miałyby sensu, gdyby Jego ciało nie zostało wzbudzone z martwych. I w końcu, Chrystus podkreślał to, mówiąc swoim uczniom, że Jego ciało zmartwychwstało: „Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam." (Ew. Łukasza 24,39).
Jednak Koryntianie martwili się kwestią dotyczącą ich zmartwychwstania. Z tego powodu Paweł próbował ich przekonać, że skoro Chrystus powstał z martwych, oni również pewnego dnia powstaną z martwych, te dwa zmartwychwstania — Chrystusa i nasze — muszą być postrzegane razem, ponieważ „Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał." (1 Koryntian 15.13).
„Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć, przez człowieka też [dokona się] zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni" (1 Koryntian 15.20-22).
Gdy Jezus Chrystus powstał z martwych, stał się „pierwszym owocem" — „pierwociną" wśród tych wszystkich, którzy zmartwychwstaną (zobacz także Kolosan 1.18). Izraelici nie mogli w pełni zebrać plonów, dopóki nie przynieśli kapłanowi próbki, która reprezentuje całe zbiory (pierwociny — pierwsze owoce) jako ofiarę dla Pana (3 Ks. Mojżeszowa 23.10). O tym właśnie mówi Paweł w 1 Liście do Koryntian 15.20-22; zmartwychwstanie Chrystusa jest „pierwociną" zmartwychwstania — pełnego „żniwa" wierzących, którzy umarli. Obrazu „pierwocin" Paweł używa, aby przedstawić ideę, za którą powinniśmy podążać i że znajdzie ona swoich naśladowców — całe „żniwa". W ten sposób zmartwychwstanie Chrystusa gwarantuje nasze zmartwychwstanie.
Aby rozwiać ich obawy odnośnie powiązania ducha z uznanym przez nich niepożądanym ciałem, Paweł tłumaczy im naturę naszych zmartwychwstałych ciał i to jak będą się one różnić od naszych ziemskich ciał. Paweł porównuje nasze śmiertelne, ziemskie ciała do „nasienia", a Bóg ostatecznie da nam inne ciała (1 Koryntian 15.37-38), które będą podobne do wywyższonego, zmartwychwstałego ciała Chrystusa (1 Koryntian 15.49; Filipian 3.21). Rzeczywiście, tak jak w przypadku naszego Pana, nasze ciała, które są obecnie nietrwałe, zhańbione, słabe i naturalne pewnego dnia zostaną wzbudzone i przemienione w ciała niezniszczalne, chwalebne, potężne i duchowe (1 Koryntian 15.42-44). Nasze duchowe ciała będą doskonale przygotowane do niebiańskiego, ponad naturalnego życia.
