Pytanie: Czym jest brak skruchy? Co to znaczy nie okazywać skruchy?
Odpowiedź:
Osoba, która nie żałuje wie, że on czy ona zgrzeszyli i odmawiają poproszenia Boga o przebaczenie i odwrócenie się od grzechu. Osoba nieskruszona nie okazuje wyrzutów sumienia za swoje złe uczynki i nie odczuwa potrzeby zmiany. Brak skruchy jest grzechem rozmyślnego pozostawania grzesznym.
Nawrócenie jest zmianą myśli, które skutkuje w zmianie postępowania. Nawrócenie prowadzi do życia (Dz. Apostolskie 11.18) i jest to konieczną częścią zbawienia. Bóg nakazuje każdemu aby się nawrócił i wierzył w Chrystusa (Dz. Apostolskie 2.38; 17.30; 20.21). Zatem brak skruchy jest poważnym grzechem z tragicznymi skutkami. Nieskruszeni żyją w stanie nieposłuszeństwa Bogu, nie zważając na Jego łaskawe wezwanie. Nieskruszeni pozostają niezbawieni do czasu gdy odwrócą się od swojego grzechu i uchwycą się ofiary Chrystusa na krzyżu.
Król Salomon, najmądrzejszy człowiek który kiedykolwiek żył, napisał, "Kto mimo wielu upomnień trwa w uporze, będzie nagle, bez ratunku zdruzgotany" (Ks. Przyp. Salomona 29.1). Bycie twardego karku to bycie upartym, zawzięty duch, który sprawia, że człowiek nie reaguje na Boże kierownictwo lub skarcenie. Ludzie twardego karku są, z definicji, nieskruszeni.
Apostoł Paweł ostrzegał przed konsekwencjami braku nawrócenia: "Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny; tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta. Tak, utrapienie i ucisk spadnie na duszę każdego człowieka, który popełnia złe, najprzód Żyda, potem i Greka" (Rzymian 2.5-9; por. Psalm 62.12). Tak sąd nadchodzi. Efekty sprawiedliwości będą piękne, ale konsekwencje braku nawrócenia będą gorzkie.
Księga Objawienia pokazuje, jak bardzo grzesznik może być zahartowany. Podczas ucisku, po trzech różnych sądach Bożych, niegodziwcy pozostaną nieskruszeni, pomimo ich wielkiego cierpienia (Ks. Objawienia 9.20-21; 16.8-11). Tragedia polega na tym, że nawet jak niektórzy ludzie doświadczają straszliwych konsekwencji swoich grzechów, trwają w swoim stanie braku nawrócenia.
Czy istnieje coś takiego jak niepokutujący chrześcijanin? W sensie biblijnym, aby stać się chrześcijaninem, dana osoba musi odwrócić się od grzechu i uwierzyć; wierzący w Chrystusa jest kimś, kto żałował za swój grzech. Co zatem z wyznającymi wierzącymi, którzy żyją w nieskruszonym grzechu? Najprawdopodobniej, nie są zbawieni; są zwykłymi profesorami bez udziału Ducha Świętego w ich sercach. Apostoł Jan stwierdza to wprost: "Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy" (1 Jana 1.6). Inną możliwością jest to, że dana osoba jest zbawiona, jednak żyje w niewyznanym grzechu, i działa w nieposłuszeństwie- w takim przypadku brak skruchy jest tymczasową zatwardziałością serca i Boża dyscyplina ostatecznie doprowadzi do odnowienia relacji tej osoby (z Bogiem) (zobacz 1 Koryntian 5.1-5).
Zatwardziały grzesznik musi usłyszeć dobrą nowinę o Bożym zbawieniu. Dobroć Boża prowadzi ludzi do pokuty (Rzymian 2.4), a On jest Bogiem wyrozumiałości i cierpliwości. Chrześcijanie powinni wyznać swoje grzechy, modlić się za nieskruszonych i ewangelizować niezbawionych: "napominający z łagodnością krnąbrnych, w nadziei, że Bóg przywiedzie ich kiedyś do upamiętania i do poznania prawdy i że wyzwolą się z sideł diabła, który ich zmusza do pełnienia swojej woli" (2 Tymoteusza 2.25-26).
