Odpowiedź:
Aby odkryć to, co Biblia mówi o szafarstwie, powinniśmy zacząć od pierwszego wersetu: "Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię" (1 Ks. Mojżeszowa 1.1). Jako Stwórca, Bóg ma absolutne prawa własności wobec wszystkich rzeczy, a pominięcie tego faktu w tym miejscu jest jak niewłaściwe ustawienie górnego guzika naszej koszuli lub bluzki — nic innego nigdy się nie dopasuje. Nic innego w Biblii, włączając w to doktrynę o szafarstwie, nie będzie miało sensu ani żadnego prawdziwego odniesienia, jeśli pominiemy fakt, że Bóg jest Stworzycielem i ma pełnię praw własności. To dzięki zrozumieniu tego faktu i osadzeniu go w naszych sercach, doktryna szafarstwa jest poprawnie rozumiana.
Biblijna doktryna o szafarstwie określa relację człowieka wobec Boga. Wskazuje na Boga jako właściciela, a człowieka jako zarządcę. Bóg uczynił człowieka jako współpracownika w zarządzaniu/ administrowaniu wszystkimi aspektami życia. Apostoł Paweł najlepiej to opisuje mówiąc, "Albowiem współpracownikami Bożymi jesteśmy; wy rolą Bożą, budowlą Bożą jesteście" (1 Koryntian 3.9). Rozpoczynając od tej koncepcji, jesteśmy w stanie poprawnie postrzegać i właściwie wartościować nie tylko naszą własność, ale co ważniejsze, samo życie ludzkie. W istocie szafarstwo określa nasz cel na tym świecie, który został nam wyznaczony przez samego Boga. To jest nasza możliwość nadana przez Boga, aby przyłączyć się do Boga w jego światowym i wiecznym planie odkupienia (Ew. Mateusza 28.19-20). Szafarstwo nie jest odbieraniem nam czegoś przez Boga; to jego metoda powierzania darów bogactwa dla swoich dzieci.
W Nowym Testamencie, dwa greckie słowa zawierają znaczenie słowa szafarstwo. Pierwsze słowo to epitropos, które oznacza "kierownika, brygadzistę lub pomocnika." Z punktu widzenia rządu oznacza to „gubernatora lub prokuratora." W czasach, gdy słowo to zostało użyte w Nowym Testamencie oznaczało "strażnika" jak w Galacjan 4.1-2: "A mówię: Dopóki dziedzic jest dziecięciem, niczym się nie różni od niewolnika, chociaż jest panem wszystkiego, ale jest pod nadzorem opiekunów i rządców aż do czasu wyznaczonego przez ojca." Drugie słowo to oikonomos, które również oznacza "brygadzistę, kierownika lub administratora" i pojawia się znacznie częściej w Nowym Testamencie. W zależności od kontekstu, często tłumaczone jest jako "obdarowanie, szafarstwo, zarządzanie, uporządkowanie, administracja, porządek, plan lub praktyka." Odnosi się zazwyczaj do prawa lub zarządzania domem lub sprawami domowymi.
Szczególnie w pismach Pawła, słowo oikonomos otrzymuje pełne znaczenie w tym, że Paweł widzi swoją odpowiedzialność do głoszenia ewangelii jako boskie zaufanie (1 Koryntian 9.17). Paweł odnosi się do swojego powołania jako administrowania (szafarstwa) łaską Bożą w służbie boskiej tajemnicy objawionej w Chrystusie (Efezjan 3.2). W tym znaczeniu, Paweł przedstawia Boga jako mistrza wspaniałego domostwa, mądrze administrującego nim poprzez samego Pawła jako posłusznego sługę Pana Jezusa Chrystusa.
Istotne w tym, co mówi Paweł, jest również to, że kiedy już zostaliśmy powołani i umieszczeni w ciele Jezusa Chrystusa, szafarstwo, które jest od nas wymagane nie jest efektem naszej własnej mocy czy zdolności. Siła, inspiracja i wzrost w zarządzaniu naszym życiem musi pochodzić od Boga poprzez Ducha Świętego mieszkającego w nas; w przeciwnym razie, nasza praca pójdzie na marne, a wzrost w szafarstwie jest własnym usprawiedliwieniem, ludzkim wzrostem. Zgodnie z tym, zawsze powinniśmy pamiętać o jedynym źródle naszej siły w podobaniu się Bogu: "Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie" (Filipian 4.13). Paweł również powiedział, "Ale z łaski Boga jestem tym, czym jestem, a łaska jego okazana mi nie była daremna, lecz daleko więcej niż oni wszyscy pracowałem, wszakże nie ja, lecz łaska Boża, która jest ze mną" (1 Koryntian 15.10).
Zbyt często gdy myślimy o dobrym szafarstwie, najczęściej przychodzi nam na myśl to, jak zarządzamy naszymi finansami i na ile jesteśmy wierni w płaceniu Bożych dziesięcin i ofiar. Ale zaczynamy dostrzegać, że chodzi o coś więcej. W rzeczywistości, to coś więcej aniżeli zarządzanie naszym czasem, naszym dobytkiem, naszym środowiskiem czy naszym zdrowiem. Szafarstwo jest naszym posłusznym przejawem Bożej suwerenności. To jest to, co motywuje naśladowców Chrystusa, aby podjęli działanie, wykonując rzeczy, które manifestują jego wiarę w Jezusa. Szafarstwo Pawła dotyczyło zwiastowania tego, co zostało mu powierzone- ewangelii prawdy.
Szafarstwo determinuje/ określa nasze praktyczne posłuszeństwo w administrowaniu wszystkim co jest przez nas kontrolowane, wszystkim co zostało nam powierzone. To jest poświęcenie siebie i tego co posiadam na służbę Bogu. Szafarstwo przejawia się w praktyce, że nie mamy prawa do kontroli siebie samego i swojej własności- Bóg ma tą kontrolę. To oznacza, że jako szafarze Boży jesteśmy kierownikami tego, co należy do Boga, i jesteśmy pod jego ciągłą władzą gdy zarządzamy jego sprawami. Wierne szafarstwo oznacza to, że w pełni uznajemy, że nie jesteśmy sami dla siebie, lecz należymy do Chrystusa, Pana, który oddał samego siebie za nas.
Ostateczne pytanie jest zatem takie: Czy jestem panem swojego życia czy Chrystus jest Panem mojego życia? Ogólnie mówiąc, szafarstwo wyraża nasze całkowite posłuszeństwo Bogu oraz naszemu Panu i Zbawicielowi, Jezusowi Chrystusowi.
