Odpowiedź:
Używając tych samych kryteriów na podstawie których sądzimy inne dzieła historyczne, to Biblia nie tylko jest źródłem wiarygodnym, ale jest też wiarygodniejsza aniżeli jakikolwiek inny porównywalny tekst. Wiarygodność Biblii jest kwestią jej prawdziwości i poprawności jej kopiowania. Teksty, które są poprawne historycznie i zgodne z faktami, a które były też wiernie zachowane na przestrzeni czasu uznane są za wiarygodne. Dokładniejsza weryfikacja pod względem historycznym oraz większa pewność w kwestii przekazu sprawia, że łatwiej możemy określić czy starożytne teksty są godne zaufania. Dzięki tym środkom możemy uznać Biblię za wiarygodne źródło.
Podobnie jak w przypadku jakiegokolwiek innego dzieła historycznego, nie każdy szczegół z Biblii można bezpośrednio potwierdzić. Biblii nie można uznać za niewiarygodną tylko dlatego, że zawiera części, których nie można potwierdzić lub jeszcze nie potwierdzono. Uzasadnione jest oczekiwanie, że będzie dokładna w kwestiach, które można sprawdzić. To jest podstawowy test wiarygodności i tutaj Biblia ma znakomite osiągnięcia. Nie tylko wiele jej historycznych szczegółów zostało już potwierdzonych, ale pewne części, które były poddawane kiedyś w wątpliwość, zostały zweryfikowane przez późniejszą archeologię.
Na przykład, odkrycia archeologiczne z lat dwudziestych XX wieku potwierdziły obecność miast podobnych do Ur, opisanych w 11 rozdziale 1 Ks. Mojżeszowej, co do których niektórzy sceptycy wątpili by istniały tak wcześnie. Ryciny odkryte w grobowcu egipskim przedstawiają sposób ustanowienia wicekróla, który dokładnie pasuje do biblijnego opisu ceremonii z udziałem Józefa (1 Ks. Możeszowa 39). Tabliczki gliniane datowane na 2300 r. przed n.e. znalezione w Syrii mocno potwierdzają historie starotestamentowe, słownictwo oraz zakres geograficzny. Sceptycy wątpili w istnienie Chetytów (1 Ks. Mojżeszowa 15.20; 23.10; 49.29), aż do czasu gdy miasto Chetytów, zgodnie z opisem biblijnym, zostało znalezione w Turcji. Istnieją dziesiątki innych faktów ze Starego Testamentu popartych późniejszymi odkryciami archeologicznymi.
A co ważniejsze, żadne z faktów przedstawionych w Starym czy Nowym Testamencie nie okazały się fałszywe. Ta wiarygodność historyczna ma kluczowe znaczenie dla naszego zaufania do innych twierdzeń występujących w Piśmie Świętym.
Nawet "cudotwórcze" wydarzenia opisane w 1 Księdze Mojżeszowej mają podstawy dowodowe do których możemy się dzisiaj odnieść. Starożytne zapisy babilońskie opisują zamieszanie językowe, w odniesieniu do biblijnej wydarzeń Wieży Babel (1 Ks. Mojżeszowa 11.1-9). Te same relacje opisują światową powódź, wydarzenie obecne w dosłownie setkach form różnych kultur na całym świecie. Miejsca, w których niegdyś znajdowały się Sodoma i Gomora (1 Ks. Mojżeszowa 19) zostały odnalezione, ukazując dowody na potwierdzenie ognistego i gwałtownego zniszczenia. Nawet plagi egipskie i następujący po nich Exodus (2 Ks. Mojżeszowa 12.40-41) mają potwierdzenie archeologiczne.
Trend ten również się utrzymuje w Nowym Testamencie, gdzie nazwy różnych miast, urzędników politycznych oraz wydarzeń były wielokrotnie potwierdzane przez historyków i archeologów. Łukasz, autor ewangelii i Dziejów Apostolskich został określony jako historyk pierwszej kategorii z powodu jego skupienia na szczegółach i dokładnym relacjonowaniu. Zarówno w tekstach Starego jak i Nowego Testamentu, Biblia okazuje się wiarygodna wszędzie tam, gdzie można to sprawdzić.
Dokładne kopiowanie jest również ważnym czynnikiem wiarygodności Biblii. Teksty Nowego Testamentu zostały skomponowane w ciągu kilku dekad od wydarzeń, które opisywały, to zbyt krótki czas aby powstała legenda czy mit na podstawie zaistniałych wydarzeń. W rzeczywistości, podstawową ramę czasową w odniesieniu do ewangelii można datować na formalne wyznanie wiary zaledwie kilka lat po ukrzyżowaniu Jezusa, według opisu Pawła w 1 Koryntian 15.3-8. Historycy mają dostęp do ogromnej liczby rękopisów, udowadniając, że Nowy Testament był wiarygodny i szybko kopiowany i rozprowadzany. Daje to dużą pewność, że to co obecnie czytamy dokładnie przedstawia oryginalne teksty.
Stary Testament również pokazuje wszystkie dowody niezawodnego przekazu. Gdy w latach 40. XX wieku odkryto Zwoje znad Morza Martwego, były one o 800 lat starsze niż jakiekolwiek inne dostępne rękopisy. Porównywanie wcześniejszych i późniejszych rękopisów wykazało skrupulatne podejście do przekazu, po raz kolejny zwiększając naszą pewność, że to, co mamy współcześnie, przedstawia oryginalne teksty.
Wszystkie te czynniki dają obiektywne powody dla których możemy uznać Biblię za wiarygodną. Jednocześnie niezwykle ważne jest, aby badać te same czynniki w innych tekstach, których używany do tworzenia książek historycznych. Biblia ma więcej wsparcia empirycznego, krótszy czas pomiędzy oryginalnym tekstem a zachowanymi kopiami oraz zdecydowanie większą ilość rękopisów źródłowych niż jakiekolwiek inne starożytne dzieło.
Na przykład istnieje dziesięć kopii dzieł Juliusza Cezara, najstarsze 1000 lat po tym jak je spisał, bez możliwości sprawdzenia jak dokładnie te kopie reprezentują oryginalne teksty. Istnieje osiem kopii dzieł historyka Herodota, najstarsze z 1400 lat po tym jak je napisał. Archeolodzy znaleźli 643 kopie rękopisów dzieł Homera, dając nam 95 procent pewności w kwestii tekstu oryginalnego.
Dla Nowego Testamentu istnieje obecnie ponad 5000 rękopisów, z najwcześniejszymi kopiami spisanymi od 200 do 300 lat później, a niektóre spisane nie dłużej niż 100 lat później. To daje nam więcej aniżeli 99 procent pewności odnośnie treści tekstu oryginalnego.
Mówiąc najprościej, nie tylko mamy obiektywne powody by twierdzić, że Biblia jest wiarygodna, ale nie możemy nazwać tego niewiarygodnym bez wyrzucenia prawie wszystkiego co wiemy o historii starożytnej. Jeśli Pismo Święte nie zdaje testu prawdziwości, to żadne dzieło z tamtego okresu nie może go przejść. Wiarygodność Biblii jest potwierdzona zarówno w spójności z faktami historycznymi jak i dokładności jej przekazu.
