Odpowiedź:
Biblia ma wiele do powiedzenia na temat zemsty. Zarówno hebrajskie jak i greckie słowa przetłumaczone jako "zemsta" czerpią swoje znaczenie z koncepcji kary. To jest istotne w rozumieniu dlaczego Bóg rezerwuje sobie prawo do zemsty.
Kluczowy werset odnoszący się do tej prawdy znajduje się w Starym Testamencie i jest cytowany dwukrotnie w Nowym Testamencie. Bóg powiedział, "Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę Do czasu, gdy zachwieje się noga ich. Gdyż bliski jest dzień klęski ich, I śpieszą się ich przeznaczenia" (5 Ks. Mojżeszowa 32.35; Rzymian 12.19; Hebrajczyków 10.30). W 5 Ks. Mojżeszowej, Bóg mówi o upartych, buntowniczych, bałwochwalczych Izraelitach, którzy odrzucili Go i ściągnęli na siebie gniew swoją niegodziwością. On obiecał sam dokonać zemsty na nich w swoim czasie, zgodnie ze swoimi doskonałymi i czystymi motywacjami. Dwa fragmenty Nowego Testamentu dotyczą zachowania chrześcijan, którzy nie mają uzurpować sobie autorytetu Boga. Raczej, mamy pozwolić jemu sądzić sprawiedliwie i wylewać jego boską karę na jego wrogach, tak jak uzna to za stosowne.
W przeciwieństwie do nas, Bóg nigdy nie okazuje zemsty z nieczystych powodów. Jego zemsta ma na celu ukaranie tych, którzy go obrazili i odrzucili. My jednak możemy modlić się do Boga, aby zemścił się w doskonałości i świętości na swoich wrogach i pomścił tych, którzy są uciskani przez zło. W Psalmie 94.1, psalmista modli się, aby Bóg wylał swój sprawiedliwy gniew, nie z poczucia niekontrolowanej mściwości, ale ze sprawiedliwej zemsty ze strony wiecznego Sędziego, którego sądy są doskonałe. Nawet jeśli niewinni cierpią a niegodziwcy wydają się prosperować, to jedynie do Boga należy karanie. "Bogiem żarliwym i mściwym jest Pan. Mściwy jest Pan i pełen gniewu. Mści się Pan na swoich wrogach i wybucha gniewem na swoich nieprzyjaciół" (Ks. Nahuma 1.2).
Istnieją tylko dwa miejsca w Biblii, gdy Bóg daje ludziom przyzwolenie dokonania zemsty w swoim imieniu. Pierwszy, po tym jak Midianici dopuścili się okropnych, brutalnych czynów przeciwko Izraelitom, kielich Bożego gniewu wobec Midianitów był pełny, i nakazał Mojżeszowi poprowadzić ludzi do świętej wojny przeciwko nim. "Zemścij się za krzywdę synów izraelskich na Midianitach; potem będziesz przyłączony do ludu swojego" (4 Ks. Mojżeszowa 31.2). Tutaj ponownie, Mojżesz nie działał sam z siebie; był jedynie instrumentem w wypełnieniu Bożego doskonałego planu pod jego prowadzeniem i wskazówkami. Po drugie, chrześcijanie mają być podporządkowani władcom, których ustanowił Bóg nad nimi, ponieważ są oni instrumentami "karania złoczyńców" (1 Piotra 2.13-14). Jak w przypadku Mojżesza, ci władcy nie mają działać sami z siebie, ale mają wypełniać Bożą wolę karania niegodziwców.
Kuszące jest to, aby próbować przejmować rolę Boga i zabiegać o to, aby karać tych, którzy naszym zdaniem na to zasługują. Ale ponieważ jesteśmy grzesznymi stworzeniami, to niemożliwe jest dla nas, abyśmy mścili się z czystych motywów. Z tego powodu Prawo Mojżeszowe zawiera nakaz, "Nie będziesz się mścił i nie będziesz chował urazy do synów twego ludu, lecz będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Jam jest Pan!" (3 Ks. Mojżeszowa 19.18). Nawet Dawid, "człowiek według serca Pana" (1 Ks. Samuela 13.14), odmówił zemsty na Saulu, chociaż Dawid był tą niewinną stroną, która została skrzywdzona. Dawid poddał się nakazowi Bożemu, aby zrezygnować z zemsty i zaufać jemu: "Popatrz więc teraz, mój ojcze, na moje ręce, zobacz tę połę własnego płaszcza w moim ręku. Ponieważ odciąłem połę twojego płaszcza, a ciebie nie zabiłem, musisz chyba uznać to za dowód, że w moim postępowaniu nie ma ani przewrotności, ani buntu i że w niczym nie wykroczyłem przeciwko tobie. Tymczasem ty ciągle czyhasz na moje życie i chcesz mnie zabić" (1 Ks. Samuela 24.12; tłum. Biblia Warszawsko- Praska).
Jako chrześcijanie, mamy podążać za nakazem Pana Jezusa, "miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują" (Ew. Mateusza 5.44), pozostawiając zemstę dla Boga.
