Pytanie
Czym jest Mesalianizm?
Odpowiedź
Mesalianizm był sektą chrześcijańską w Mezopotamii, która istniała od około 360 r. n.e. do około IX wieku. Nazwa Messalian - jedna z wielu dla tej grupy - oznacza "tego, który się modli" w języku syriackim, podobnie jak w greckiej wersji nazwy: Euchite. Ich wierzenia i praktyki były pod silnym wpływem wschodniego mistycyzmu.
Mesalianizm nauczał, że z powodu grzechu pierworodnego Adama każdy człowiek urodził się z demonem, który podżegał ludzi do grzechu i którego ani chrzest, ani Wieczerza Pańska nie mogły wypędzić. Mesalianie nauczali nawet, że Chrystus urodził się z demonem. Jedynym sposobem na usunięcie demona była żarliwa, nieustanna modlitwa połączona z ascetycznym stylem życia. Messalianie nie pracowali, tylko modlili się - lub spali, jak żartował Teodoret - i żyli z żebractwa.
Asceza trwała tak długo, aż modlitwy Messalian doprowadziły do stanu beznamiętności, w którym demon uciekał z ciała przez ślinę lub śluz, albo w postaci dymu w formie węża. Po tym czynienie grzechu było niemożliwe. Ponieważ namiętności ciała już nie rządziły, obfite jedzenie i luksusowe życie nie mogły pobudzać złych pragnień w sercu, więc konieczność ascetycznego stylu życia zniknęła.
Mesalianizm nauczał również, że osoba w stanie beznamiętnym była w stanie zobaczyć Trójcę swoimi fizycznymi oczami. Trzy części Bóstwa zbiegały się w jedno, jednocząc się z godnymi duszami. Co więcej, ci "duchowi" ludzie byli postrzegani jako niemal boscy z natury, widząc rzeczy niewidoczne dla zwykłych ludzi, takie jak duchy, demony i prorocze wizje.
Pierwszym odnotowanym przywódcą mesalianizmu był Adelphius, więc inną nazwą tej grupy byli Adelphianie. Teodoret odnotował, że Flawian, biskup Antiochii, zaprosił mesaliańskich nauczycieli do swojego miasta. Mesalianie zaprzeczyli swoim doktrynom i oskarżyli swoich oskarżycieli o oszczerstwo. Następnie Flawian udał, że sympatyzuje z Adelfuszem, przekonując go, że znalazł podobnie myślącego sojusznika i nakłonił go do ujawnienia wszystkich swoich przekonań.
Mesaliański przywódca został skazany na podstawie swoich stweirdzeń; on i jego partia zostali pobici, ekskomunikowani i wygnani z Syrii do Pamfilii. Nie dano im możliwości odwołania, jak chcieli, ponieważ nikt nie uważał, że można ufać ich szczerości. Prawdopodobnie w tym momencie Flawian zorganizował przeciwko nim synod, w którym wzięło udział trzydziestu duchownych. Mesalianizm został również potępiony przez synod w Sydzie w Pamfilii, mniej więcej w tym samym czasie, około roku 390. W ciągu następnych dziesięcioleci wielu przywódców religijnych w całym starożytnym świecie, zwłaszcza w Efezie i Aleksandrii, również spotkało się i potępiło mesalianizm.
Do innych przywódców mesalianizmu należał Lampetius, którego zwolenników nazywano Lampetianami. Mówi się, że był pierwszym mesalianinem, który został kapłanem, wyświęconym przez biskupa Cezarei w 458 roku. Ostatecznie został oskarżony o niewłaściwe zachowanie i praktyki mesaliańskie i został zdegradowany z kapłaństwa. Kolejnym przywódcą był Marcjan, handlarz pieniędzmi w VI wieku. Jego przywództwo nadało grupie jeszcze jedną nazwę: Marcjaniści. Nowa nazwa doprowadziła do pewnego zamieszania na Zachodzie, ponieważ ci na Wschodzie ją potępili. W wyniku apelacji papież uznał Marcjana za ortodoksyjnego, ponieważ nie był w stanie określić, na czym polega herezja marcjanizmu.
Niezależnie od użytej nazwy, mesalianizm ostatecznie wygasł wraz z upływem czasu. Nic więcej o nim nie słyszano, aż do herezji Bogomiła, która pojawiła się w XII wieku.
Mesalianizm nauczał, że z powodu grzechu pierworodnego Adama każdy człowiek urodził się z demonem, który podżegał ludzi do grzechu i którego ani chrzest, ani Wieczerza Pańska nie mogły wypędzić. Mesalianie nauczali nawet, że Chrystus urodził się z demonem. Jedynym sposobem na usunięcie demona była żarliwa, nieustanna modlitwa połączona z ascetycznym stylem życia. Messalianie nie pracowali, tylko modlili się - lub spali, jak żartował Teodoret - i żyli z żebractwa.
Asceza trwała tak długo, aż modlitwy Messalian doprowadziły do stanu beznamiętności, w którym demon uciekał z ciała przez ślinę lub śluz, albo w postaci dymu w formie węża. Po tym czynienie grzechu było niemożliwe. Ponieważ namiętności ciała już nie rządziły, obfite jedzenie i luksusowe życie nie mogły pobudzać złych pragnień w sercu, więc konieczność ascetycznego stylu życia zniknęła.
Mesalianizm nauczał również, że osoba w stanie beznamiętnym była w stanie zobaczyć Trójcę swoimi fizycznymi oczami. Trzy części Bóstwa zbiegały się w jedno, jednocząc się z godnymi duszami. Co więcej, ci "duchowi" ludzie byli postrzegani jako niemal boscy z natury, widząc rzeczy niewidoczne dla zwykłych ludzi, takie jak duchy, demony i prorocze wizje.
Pierwszym odnotowanym przywódcą mesalianizmu był Adelphius, więc inną nazwą tej grupy byli Adelphianie. Teodoret odnotował, że Flawian, biskup Antiochii, zaprosił mesaliańskich nauczycieli do swojego miasta. Mesalianie zaprzeczyli swoim doktrynom i oskarżyli swoich oskarżycieli o oszczerstwo. Następnie Flawian udał, że sympatyzuje z Adelfuszem, przekonując go, że znalazł podobnie myślącego sojusznika i nakłonił go do ujawnienia wszystkich swoich przekonań.
Mesaliański przywódca został skazany na podstawie swoich stweirdzeń; on i jego partia zostali pobici, ekskomunikowani i wygnani z Syrii do Pamfilii. Nie dano im możliwości odwołania, jak chcieli, ponieważ nikt nie uważał, że można ufać ich szczerości. Prawdopodobnie w tym momencie Flawian zorganizował przeciwko nim synod, w którym wzięło udział trzydziestu duchownych. Mesalianizm został również potępiony przez synod w Sydzie w Pamfilii, mniej więcej w tym samym czasie, około roku 390. W ciągu następnych dziesięcioleci wielu przywódców religijnych w całym starożytnym świecie, zwłaszcza w Efezie i Aleksandrii, również spotkało się i potępiło mesalianizm.
Do innych przywódców mesalianizmu należał Lampetius, którego zwolenników nazywano Lampetianami. Mówi się, że był pierwszym mesalianinem, który został kapłanem, wyświęconym przez biskupa Cezarei w 458 roku. Ostatecznie został oskarżony o niewłaściwe zachowanie i praktyki mesaliańskie i został zdegradowany z kapłaństwa. Kolejnym przywódcą był Marcjan, handlarz pieniędzmi w VI wieku. Jego przywództwo nadało grupie jeszcze jedną nazwę: Marcjaniści. Nowa nazwa doprowadziła do pewnego zamieszania na Zachodzie, ponieważ ci na Wschodzie ją potępili. W wyniku apelacji papież uznał Marcjana za ortodoksyjnego, ponieważ nie był w stanie określić, na czym polega herezja marcjanizmu.
Niezależnie od użytej nazwy, mesalianizm ostatecznie wygasł wraz z upływem czasu. Nic więcej o nim nie słyszano, aż do herezji Bogomiła, która pojawiła się w XII wieku.