Pytanie
Czym są Codex Sinaiticus i Codex Vaticanus?
Odpowiedź
Nasza wiedza o oryginalnym tekście Biblii pochodzi ze starożytnych rękopisów. Stary Testament został napisany w języku hebrajskim, a Nowy Testament w języku greckim. Nikt nie posiada oryginalnych manusktyptów, ale odkryto tysiące starożytnych kopii. Ponieważ kopie te są pisane ręcznie, istnieją między nimi różnice w pisowni, kolejności słów i strukturze zdań. Chociaż różnice te powodują pewne zamieszanie co do tekstu biblijnego, większość odczytów manuskryptów jest zgodna. Z około 500 stron greckiego Nowego Testamentu, różnice w manuskryptach stanowią jedynie około połowy strony.
Większość starożytnych manuskryptów zawiera tylko niewielkie fragmenty tekstu biblijnego, takie jak jedna księga lub część księgi. Wśród tych rękopisów znajdują się fragmenty papirusu, które są pozostałościami najstarszych zwojów i zazwyczaj reprezentują tylko kilka stron tekstu. Wszystkie te fragmenty papirusu zostały odkryte podczas współczesnych wykopalisk archeologicznych. Inną grupą rękopisów są rękopisy uncjalne, które używają wszystkich wielkich liter i są napisane na pergaminie lub welinie, który jest gładszą powierzchnią do pisania niż papirus i pozwala na zakrzywione litery. Rękopisy uncjalne zostały napisane między III a VIII wiekiem i często były oprawione jako strony w książce lub kodeksie, a nie w zwoju. Kilka z tych starożytnych kodeksów przetrwało w nienaruszonym stanie, dając nam solidny obraz Biblii używanej przez starożytny kościół.
Dwa z najstarszych kompletnych (lub prawie kompletnych) manuskryptów to Codex Sinaiticus i Codex Vaticanus. Oba zostały napisane na pergaminie i zawierają dużą liczbę poprawek naniesionych na oryginalny tekst.
Codex Sinaiticus, znany również jako "Aleph" (hebrajska litera א), został znaleziony przez hrabiego Tischendorfa w 1859 roku w klasztorze św. Katarzyny na górze Synaj. Fragmenty rękopisu zostały znalezione na wysypisku klasztornym, a większa część została podarowana Tischendorfowi przez jednego z mnichów. Jest to duży kodeks, liczący 400 stron (lub liści), zawierający około połowy Starego Testamentu w wersji Septuaginty i pełny Nowy Testament. Został on datowany na drugą połowę IV wieku i jest wysoko ceniony przez badaczy Biblii w ich wysiłkach na rzecz rekonstrukcji oryginalnego tekstu biblijnego. Sinaiticus wywarł duży wpływ na tłumaczenie współczesnych wersji Biblii. Chociaż niektórzy uczeni uważają go za oryginalną formę tekstu, jest on również uznawany za najbardziej poprawiony wczesny manuskrypt Nowego Testamentu.
Codex Vaticanus, znany również jako "B", został znaleziony w bibliotece watykańskiej. Składa się z 759 kart i zawiera prawie cały Stary i Nowy Testament. Nie wiadomo, kiedy dotarł do Watykanu, ale został uwzględniony w katalogu w 1475 roku i jest datowany na połowę IV wieku. Vaticanus został po raz pierwszy użyty jako dokument źródłowy przez Erazma w jego pracy nad "Textus Receptus". Ponieważ uważał tekst Vaticanusa za błędny, rzadko stosował się do niego, gdy różnił się od innych tekstów greckich.
Istnieją różne teorie na temat tego, jak te starożytne teksty powinny być postrzegane przez współczesnych uczonych. Z jednej strony niektórzy uważają, że należy podążać za najbardziej starożytnym odczytem, ponieważ jest on najbliższy oryginałowi. Z drugiej strony, niektórzy uważają, że większość powinna rządzić. Ponieważ istnieją tysiące starożytnych manuskryptów, uważają oni, że powinniśmy dać pierwszeństwo temu odczytaniu, które jest reprezentowane przez największą liczbę dokumentów. Jedną z kwestii, która jest czasami podnoszona przeciwko większościowemu punktowi widzenia, jest to, że wiele z tych dokumentów zostało napisanych bardzo późno (IX-XV wiek). Odpowiedzią na to jest to, że wiele wczesnych fragmentów papirusów wspiera odczyt większościowy. Ponadto pojawiło się pytanie: "Jeśli Vaticanus i Sinaiticus reprezentują oryginalne odczytanie tekstu, dlaczego istnieje tak niewiele manuskryptów, które podążają za ich przykładem?". Gdyby były one cenione przez wczesny kościół, można by oczekiwać, że znajdzie się wiele kopii wykonanych na ich podstawie, obejmujących szeroki okres historii. To, co faktycznie znajdujemy, to kilka wczesnych manuskryptów, które się z nimi zgadzają, a następnie zanikanie tego typu tekstu w miarę postępu historii.
Z badania tych i innych starożytnych tekstów można się wiele nauczyć i powinny one być nadal wysoko cenione przez naukowców. Chociaż mogą istnieć różnice w opiniach co do tego, jak należy ich używać, jedna rzecz jest pewna - nawet z ich tekstowymi odmianami, pokazują nam, że Bóg zachował swoje Słowo na przestrzeni wieków. Możemy debatować nad konkretnym sformułowaniem w kilku fragmentach, ale faktem jest, że ponad 90 procent tekstu Nowego Testamentu jest jednogłośnie wspierane przez wszystkie starożytne manuskrypty. W tych fragmentach, w których właściwe odczytanie jest kwestionowane, nie ma większych zmian doktrynalnych i możemy być pewni, że mamy dokładne, objawione słowa Boga, które zostały nam przekazane.
Większość starożytnych manuskryptów zawiera tylko niewielkie fragmenty tekstu biblijnego, takie jak jedna księga lub część księgi. Wśród tych rękopisów znajdują się fragmenty papirusu, które są pozostałościami najstarszych zwojów i zazwyczaj reprezentują tylko kilka stron tekstu. Wszystkie te fragmenty papirusu zostały odkryte podczas współczesnych wykopalisk archeologicznych. Inną grupą rękopisów są rękopisy uncjalne, które używają wszystkich wielkich liter i są napisane na pergaminie lub welinie, który jest gładszą powierzchnią do pisania niż papirus i pozwala na zakrzywione litery. Rękopisy uncjalne zostały napisane między III a VIII wiekiem i często były oprawione jako strony w książce lub kodeksie, a nie w zwoju. Kilka z tych starożytnych kodeksów przetrwało w nienaruszonym stanie, dając nam solidny obraz Biblii używanej przez starożytny kościół.
Dwa z najstarszych kompletnych (lub prawie kompletnych) manuskryptów to Codex Sinaiticus i Codex Vaticanus. Oba zostały napisane na pergaminie i zawierają dużą liczbę poprawek naniesionych na oryginalny tekst.
Codex Sinaiticus, znany również jako "Aleph" (hebrajska litera א), został znaleziony przez hrabiego Tischendorfa w 1859 roku w klasztorze św. Katarzyny na górze Synaj. Fragmenty rękopisu zostały znalezione na wysypisku klasztornym, a większa część została podarowana Tischendorfowi przez jednego z mnichów. Jest to duży kodeks, liczący 400 stron (lub liści), zawierający około połowy Starego Testamentu w wersji Septuaginty i pełny Nowy Testament. Został on datowany na drugą połowę IV wieku i jest wysoko ceniony przez badaczy Biblii w ich wysiłkach na rzecz rekonstrukcji oryginalnego tekstu biblijnego. Sinaiticus wywarł duży wpływ na tłumaczenie współczesnych wersji Biblii. Chociaż niektórzy uczeni uważają go za oryginalną formę tekstu, jest on również uznawany za najbardziej poprawiony wczesny manuskrypt Nowego Testamentu.
Codex Vaticanus, znany również jako "B", został znaleziony w bibliotece watykańskiej. Składa się z 759 kart i zawiera prawie cały Stary i Nowy Testament. Nie wiadomo, kiedy dotarł do Watykanu, ale został uwzględniony w katalogu w 1475 roku i jest datowany na połowę IV wieku. Vaticanus został po raz pierwszy użyty jako dokument źródłowy przez Erazma w jego pracy nad "Textus Receptus". Ponieważ uważał tekst Vaticanusa za błędny, rzadko stosował się do niego, gdy różnił się od innych tekstów greckich.
Istnieją różne teorie na temat tego, jak te starożytne teksty powinny być postrzegane przez współczesnych uczonych. Z jednej strony niektórzy uważają, że należy podążać za najbardziej starożytnym odczytem, ponieważ jest on najbliższy oryginałowi. Z drugiej strony, niektórzy uważają, że większość powinna rządzić. Ponieważ istnieją tysiące starożytnych manuskryptów, uważają oni, że powinniśmy dać pierwszeństwo temu odczytaniu, które jest reprezentowane przez największą liczbę dokumentów. Jedną z kwestii, która jest czasami podnoszona przeciwko większościowemu punktowi widzenia, jest to, że wiele z tych dokumentów zostało napisanych bardzo późno (IX-XV wiek). Odpowiedzią na to jest to, że wiele wczesnych fragmentów papirusów wspiera odczyt większościowy. Ponadto pojawiło się pytanie: "Jeśli Vaticanus i Sinaiticus reprezentują oryginalne odczytanie tekstu, dlaczego istnieje tak niewiele manuskryptów, które podążają za ich przykładem?". Gdyby były one cenione przez wczesny kościół, można by oczekiwać, że znajdzie się wiele kopii wykonanych na ich podstawie, obejmujących szeroki okres historii. To, co faktycznie znajdujemy, to kilka wczesnych manuskryptów, które się z nimi zgadzają, a następnie zanikanie tego typu tekstu w miarę postępu historii.
Z badania tych i innych starożytnych tekstów można się wiele nauczyć i powinny one być nadal wysoko cenione przez naukowców. Chociaż mogą istnieć różnice w opiniach co do tego, jak należy ich używać, jedna rzecz jest pewna - nawet z ich tekstowymi odmianami, pokazują nam, że Bóg zachował swoje Słowo na przestrzeni wieków. Możemy debatować nad konkretnym sformułowaniem w kilku fragmentach, ale faktem jest, że ponad 90 procent tekstu Nowego Testamentu jest jednogłośnie wspierane przez wszystkie starożytne manuskrypty. W tych fragmentach, w których właściwe odczytanie jest kwestionowane, nie ma większych zmian doktrynalnych i możemy być pewni, że mamy dokładne, objawione słowa Boga, które zostały nam przekazane.