Odpowiedź:
Wiele możemy się nauczyć z życia Dawida. On był mężczyzną, którego "Pan wyszukał sobie według swego serca" (1 Ks. Samuela 13.13-14; Dz. Apostolskie 13.22)! Po raz pierwszy poznajemy Dawida, po tym jak Saul- pod naciskiem ludu- zostaje królem (1 Ks. Samuela 8.5, 10.1). Saul nie sprostał oczekiwaniom jako Boży król. Gdy król Saul popełniał jeden błąd za drugim, Bóg posłał Samuela, aby odnalazł Jego wybranego pasterza, Dawida, syna Jessego (1 Ks. Samuela 16.10, 13).
Uważa się, że Dawid miał dwanaście do szesnastu lat, gdy został namaszczony na króla Izraela. Był najmłodszym spośród synów Jessego i z ludzkiej perspektywy- mało prawdopodobny kandydat na króla. Samuel myślał, że Eliab, najstarszy syn Dawida, z pewnością został pomazańcem Pana. Ale Bóg powiedział Samuelowi, "Nie patrz na jego wygląd i na jego wysoki wzrost; nie uważam go za godnego, albowiem Bóg nie patrzy na to, na co patrzy człowiek. Człowiek patrzy na to, co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce" (1 Ks. Samuela 16.7). Siedmiu spośród synów Jessego zaprezentowało się przed Samuelem, ale Bóg żadnego z nich nie wybrał. Samuel zapytał, czy Jesse ma jeszcze jakichś synów. Najmłodszy syn- Dawid wypasał owce. Zatem, zawołali chłopca i Samuel namaścił Dawida olejem i "począwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida" (1 Ks. Samuela 16.13; tłum. Biblia Tysiąclecia).
Biblia również mówi, że Duch Święty opuścił króla Saula, a opanował go duch zły (1 Ks. Samuela 16.14). Słudzy Saula zaproponowali harfistę, a jeden polecił Dawida mówiąc, "Właśnie widziałem syna Jessego Betlejemity, który dobrze gra. Jest to dzielny wojownik, wyćwiczony w walce, wyrażający się mądrze, mężczyzna piękny, a Pan jest z nim" (1 Ks. Samuela 16.18; tłum. Biblia Tysiąclecia). Tak Dawid rozpoczął służbę u króla (1 Ks. Samuela 16.21). Saulowi podobał się Dawid i stał się on jednym z jego wojowników.
Zadowolenie Saula z Dawida szybko zniknęło, gdy Dawid stał się znanym wojownikiem i sławnym wśród ludzi. Jedna z najbardziej znanych relacji biblijnych dotyczy historii, gdy Dawid zabił gigantycznego Goliata. Filistyni byli w stanie wojny z Izraelitami i szydzili z ich sił zbrojnych wystawiając swojego mistrza, Goliata z Gat. Proponowali pojedynek pomiędzy Goliatem a kimkolwiek, kto będzie z nim walczył. Ale nikt w Izraelu nie zgłosił się na ochotnika do walki z gigantem. Starsi bracia Dawida należeli do armii Saula; po tym jak Goliat przez czterdzieści dni wyśmiewał się z Izraelitów, Dawid odwiedził swoich braci na polu bitwy i usłyszał przechwałki Filistynów. Młody pasterz zapytał, "Co uczynią takiemu, który pokona tego Filistyna i odejmie hańbę od Izraela? Kto to jest ten nieobrzezany Filistyn, który urąga wojsku Boga żywego?" (1 Ks. Samuela 17.26; tłum. Biblia Tysiąclecia). Najstarszy brat Dawida rozgniewał się na Dawida, oskarżając go o pychę i o to, że przyszedł by popatrzeć na walkę. Ale Dawid nadal rozmawiał o tej kwestii.
Saul usłyszał co mówił Dawid i posłał po niego. Wtedy powiedział Dawid do Saula: „Niech nikt nie lęka się niczego. Sługa twój jest gotów stanąć do walki z tym Filistynem" (1 Ks. Samuela 17.32; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Saul nie dowierzał; Dawid nie był wyszkolonym żołnierzem. Dawid zapewnił o swoich zdolnościach odnosząc się do tego, że jest pasterzem owiec swojego ojca, wskazując przy tym na Bożą chwałę. Dawid zabijał już wcześniej lwy i niedźwiedzie, które podążały za jego owcami i zapewniał, że Filistyn umrze tak jak one, ponieważ "ośmielił się urągać zastępom Boga żywego [...] Jahwe, który wyrwał mnie z paszczy lwa i niedźwiedzia, wyzwoli mnie również z rąk tego Filistyna" (1 Ks. Samuela 17.36-37; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Saul zgodził się pod warunkiem, że Dawid założy zbroję Saula do tej walki. Ale Dawid nie przywykł do noszenia zbroi (była zbyt ciężka) i pozostawił ją. Zabrał ze sobą jedynie swój sprzęt/ ekwipunek, pięć gładkich kamieni, swoją torbę pasterską i procę. Goliat nie wystraszył się widokiem Dawida, ani też Dawid nie był wystraszony widokiem giganta. "A Dawid odpowiedział Filistynowi: Ty idziesz przeciwko mnie z mieczem, włócznią i tarczą, a ja idę przeciwko tobie w imię Jahwe Zastępów, Boga wojsk izraelskich, któremu ubliżałeś. Dzisiaj wyda cię Jahwe w moje ręce..." (1 Ks. Samuela 17.45-46; tłum. Biblia Poznańska). Zaufanie Dawida do Boga i gorliwość o Bożą chwałę są niezwykłe. Dawid zabił Goliata. Rozpoczął służbę u Saula na pełny etat, nie zajmując się już owcami swojego ojca.
To w tym czasie syn Saula, Jonatan, "na dobre już przylgnął sercem do Dawida i pokochał go jak siebie samego" (1 Ks. Samuela 18.1; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Przyjaźń Dawida i Jonatana jest pouczająca dla dzisiejszych przyjaźni. I chociaż jego ojciec był królem, a Jonatan w sposób naturalny był dziedzicem tronu, Jonatan wspierał Dawida. On rozumiał i akceptował Boży plan i chronił swojego przyjaciela przed morderczymi planami swojego ojca (1 Ks. Samuela 18.1-4, 19-20). Jonatan ukazywał pokorę i bezinteresowną miłość (1 Ks. Samuela 18.3; 20.17). Za czasów rządów Dawida, po śmierci Saula i Jonatana, Dawid odszukał każdego, kto pozostał z domu Saula, komu mógł okazać życzliwość ze względu na Jonatana (2 Ks. Samuela 9.1). Najwyraźniej obaj mężczyźni bardzo się o siebie troszczyli i szanowali się nawzajem.
Po wydarzeniu z Goliatem, sława Dawida wciąż wzrastała. Śpiew w obozie Saula był prześmiewczy jako, że ludzie wychwalali Dawida a tym samym poniżali króla Saula, wywołując wściekłą zazdrość w Saulu, która nigdy nie ustała (1 Ks. Samuela 18.7-8).
Zazdrość Saula o Dawida stała się mordercza. Najpierw próbował zabić Dawida rękami Filistynów, prosząc Dawida, aby stał się jego zięciem. Król zaproponował rękę swojej córki w zamian za służbę wojskową Dawida. Dawid w pokorze odmówił, a córka Saula został oddana innemu (1 Ks. Samuela 18.17-19). Inna córka Saula, Michal była zakochana w Dawidzie, zatem Saul ponownie go zapytał. Dawid ponownie odmówił tłumacząc się brakiem majątku i niezdolnością zapłacenia ceny za młodą pannę, córkę królewską. Kiedy Dawid zabił dwustu Filistynów, podwajając wymaganą zapłatę, Saul zdał sobie sprawę, że nie ma sobie równych, a jego strach przed Dawidem wzrósł (1 Ks. Samuela 18.17-29). Jonatan i Michal ostrzegli Dawida o ich ojcowskim zamiarze zabicia go, a Dawid następne lata swojego życia spędził uciekając przed królem. Dawid napisał kilka pieśni w trakcie tego czasu, włączając w to Psalmy 57, 59 oraz 142.
I chociaż Saul nigdy nie poprzestał w swoich staraniach zabicia go, Dawid nigdy nie podniósł ręki na swojego króla i Bożego wybrańca (1 Ks. Samuela 19.1-2; 24.5-7). Gdy Saul w końcu zmarł, Dawid przechodził żałobę (2 Ks. Samuela 1). I nawet wiedząc o tym, że jest On Bożym wybrańcem, Dawid nie chciał forsować swojej drogi do tronu. On szanował Bożą suwerenność i uznawał autorytet Boga w odpowiedni sposób, ufając że Bóg wypełni swoją wolę w odpowiednim czasie.
Podczas ucieczki Dawid zebrał potężną armię i dzięki mocy Bożej pokonał wszystkich na swojej drodze, zawsze prosząc Boga o pozwolenie i instrukcje przed wyruszeniem do bitwy, praktykę, którą kontynuował jako król (1 Ks. Samuela 23.2-6; 9-13; 2 Ks. Samuela 5.22-23). Gdy stał się królem, Dawid pozostał potężnym dowódcą wojskowym i żołnierzem. 2 Ks. Samuela 23 opisuje niektóre z wyczynów tak zwanych „mocnych ludzi” Dawida. Bóg wywyższył i nagrodził posłuszeństwo Dawida i obdarzył go sukcesem we wszystkim co robił (2 Ks. Samuela 8.6).
Dawid ożenił się z kilkoma kobietami. Ożenił się z Abigail, wdową po Karmelu, w czasie gdy uciekał przed Saulem (1 Ks. Samuela 25). Ożenił się również Achinoam z Jezreel. Saul oddał pierwszą żonę Dawida, Michal, innemu mężczyźnie (1 Ks. Samuela 25.43-44). Po śmierci Saula, Dawid został publicznie namaszczony na króla domu Judy (2 Ks. Samuela 2.4), a potem musiał walczyć przeciwko domowi Saula zanim zostanie namaszczony na króla Izraela w wieku trzydziestu lat (2 Ks. Samuela 5.3-4). Teraz król Dawid wziął Michal z powrotem na swoją żonę (2 Ks. Królewska 3.14). Dawid również zdobył Jerozolimę, przejmując ją od Jebuzejczyków, stawał się coraz potężniejszym, ponieważ Pan Wszechmocny był z nim (2 Ks. Samuela 5.7).
Arka Przymierza została wcześniej zdobyta przez Filistynów (1 Ks. Samuela 4). Po jej powrocie do Izraela, arka została złożona w Kiriat-Jearim (1 Ks. Samuela 7.1). Dawid chciał sprowadzić arkę z powrotem do Jerozolimy. Ale Dawid pominął niektóre z Bożych wskazówek dotyczących tego jak transportować arkę i kto miał ją nieść. W efekcie czego Uzza stracił życie, podczas uroczystości wyciągnął rękę, aby podtrzymać arkę. Bóg powalił Uzzę i umarł tam obok arki (2 Ks. Samuela 6.1-7). W obawie przez Panem, Dawid zakazał przenoszenia arki i pozwolił, aby pozostała w domu Obeda- Edomczyka z Gat (2 Ks. Samuela 6.10-11).
Trzy miesiące później Dawid wznowił plan sprowadzenia arki do Jerozolimy. Tym razem postąpił zgodnie z instrukcjami. On również "przepasany lnianym efodem tańczył ze wszystkich sił przed Jahwe" (2 Ks. Samuela 6.14; tłum. Biblia Poznańska). Gdy Michal zobaczyła Dawida uwielbiającego w taki sposób, "wzgardziła nim w sercu swoim" (2 Ks. Samuela 6.16; tłum. j.w.) Zapytała Dawida jak on, będąc królem, może zachowywać się tak niestosownie na oczach jego ludu. "Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mnie wodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył. I upokorzyłbym się jeszcze bardziej..." (2 Ks. Samuela 6.21-22a; tłum. Biblia Tysiąclecia). Dawid rozumiał, że prawdziwe uwielbienie jest przeznaczone jedynie dla Boga. Nie uwielbiamy Boga dla zadowolenia innych, ale w pokornej odpowiedzi Bogu (Ew. Jana 4.24).
Po tym jak Dawid osiedlił się w swoim pałacu i zawarł pokój ze swoimi wrogami, chciał zbudować świątynię dla Pana (2 Ks. Samuela 7.1-2). Prorok Natan najpierw powiedział Dawidowi, aby uczynił jak pragnie. Ale potem Bóg powiedział Natanowi, że Dawid nie będzie tym, który wybuduje świątynię. Zamiast tego, Bóg obiecał że zbuduje Dawidowi dom. Obietnica ta zawierała również przepowiednię, że Salomon wybuduje świątynię. Ale również mówiła o nadejściu Mesjasza, Syna Dawida, który będzie rządził na wieki (2 Ks. Samuela 7.4-17). Dawid odpowiedział w pokorze i trwodze: "Kim ja jestem, Panie, Boże, a czym jest mój dom, że doprowadziłeś mnie aż dotąd?" (2 Ks. Samuela 7.18; zob. 2 Ks. Samuela 7.17-29 by przeczytać całą modlitwę Dawida). Zanim umarł, Dawid uczynił przygotowania do budowy świątyni. Bożym powodem dla którego nie pozwolił Dawidowi na zbudowanie świątyni było to, że przelał on tak dużo krwi, ale syn Dawida będzie człowiekiem pokoju a nie człowiekiem wojny. Salomon zbuduje świątynię (1 Ks. Kronik 22).
Większość przelanej przez Dawida krwi było rezultatem wojny. Ale, w paskudnym incydencie, Dawid również zabił jednego ze swoich mocnych wojowników. I chociaż Dawid był mężem według Bożego serca, to również był grzeszny i miał swoje słabości. Gdy jego armia brała udział w działaniach wojennych, pewnej wiosny, Dawid pozostawał w domu. Ze swojego dachu zobaczył kąpiącą się piękną kobietę. Dowiedział się, że była nią Batszeba, żona Uriasza Chetyty, jednego z jego walecznych wojowników, który był na wojnie, Dawid posłał posłańca po nią. Przespał się z Batszebą, a ona zaszła w ciążę. Dawid ściągnął Uriasza z wojny, mając nadzieję, że prześpi się ze swoją żoną i uwierzy, że to dziecko jest jego, ale Uriasz odmówił pójścia do domu, gdy jego towarzysze pozostali na wojnie. Zatem, Dawid zaplanował śmierć Uriasza w czasie bitwy. Później ożenił się z Batszebą (2 Ks. Samuela 11). Ten incydent w życiu Dawida pokazuje, że każdy, nawet ci których bardzo szanujemy, zmagają się z grzechem. Sytuacja ta służy również jako przestroga przed pokusami i tym jak grzech może się szybko rozwijać.
Prorok Natan skonfrontował Dawida z jego grzechem z Batszebą. Dawid odpowiedział pokutą. Napisał Psalm 51 w tym czasie. Widzimy tutaj pokorę Dawida i jego prawdziwe serca dla Pana. I chociaż Natan powiedział Dawidowi, że jego syn umrze w wyniku popełnionego grzechu, Dawid wołał do Pana o życie dla swojego syna. Relacja Dawida z Bogiem była taka, że był gotów wytrwać w wierze i mieć nadzieję, że Bóg ustąpi. Gdy Bóg wypełnił swój sąd, Dawid całkowicie go zaakceptował (2 Ks. Samuela 12). W tej historii widzimy również Bożą łaskę i suwerenność. Salomon, syn Dawida, który zasiadł po nim na tronie i którego Jezus stał się potomkiem, narodził się z Dawida i Batszeby.
Bóg również powiedział Dawidowi przez Natana, że miecz nie odejdzie od jego domu. Rzeczywiście, od tego czasu rodzina Dawida miała wiele kłopotów. Widzimy to wśród dzieci Dawida, gdy Amnon zgwałcił Tamar, co doprowadziło do zamordowania Amnona przez Absaloma i spisku Absaloma przeciwko Dawidowi. Nathan powiedział również Dawidowi, że jego żony zostaną oddane osobie, która jest mu bliska; nie działo się to w tajemnicy, jak grzech Dawida z Batszebą, ale publicznie. Proroctwo wypełniło się, gdy Absalom spał z konkubinami swojego ojca na dachu, aby wszyscy mogli je zobaczyć (2 Ks. Samuela 16).
Dawid jest autorem wielu psalmów. Widzimy w nich, jak zabiegał o Boga i wywyższał Go. Uważany jest często za pasterza króla i wojowniczego poetę. Pismo Święte nazywa go "śpiewakiem psalmów Izraela" (2 Ks. Samuela 23.1; tłum. Biblia Tysiąclecia). Życie Dawida wydaje się przepełnione wieloma ludzkimi emocjami- zwykły pasterz z wielką ufnością w Bożą wierność, który szanował władzę, uciekł ratując życie i stał się królem, do którego wszyscy przyszli królowie Izraela mieli być porównywani. Widział wiele wojennych zwycięstw. Popadł również w wielki grzech, w efekcie czego jego rodzina bardzo ucierpiała. Ale przez to wszystko Dawid zwrócił się do Boga i zaufał mu. Nawet w Psalmach, kiedy Dawid jest przybity lub przygnębiony, widzimy, jak podnosi oczy ku Stwórcy i oddaje Mu chwałę. To poleganie na Bogu i ciągłe dążenie do relacji z Bogiem jest częścią tego, co czyni Dawida człowiekiem według Bożego serca.
Bóg obiecał Dawidowi potomka, który będzie na tronie na zawsze. Tym królem na wieki jest Jezus, Mesjasz i Syn Dawida.
