Pytanie
Dlaczego Bóg nazywa siebie Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba?
Odpowiedź
W kilkunastu miejscach w Biblii Pan Bóg jest określany jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba (np. Rdz 50:24; Wj 3:15; Dz 7:32). To imię Boga podkreśla przymierze, jakie Bóg zawarł z Izraelem oraz szczególne miejsce Izraelitów jako Bożego Narodu Wybranego.
Bóg powtórzył Przymierze Abrahamowe trzem różnym pokoleniom: Abraham, Izaak i Jakub otrzymali obietnicę ziemi, wielu potomków i błogosławieństwo. Pan po raz pierwszy powołał Abrama z Ur Chaldejskiego do ziemi Kanaan, zawierając z nim przymierze (Rdz 12:1-3). Bóg potwierdza to samo przymierze z synem Abrahama, Izaakiem (Rdz 21:12; 26:3-4), a później z synem Izaaka, Jakubem (Rdz 28:14-15). Pan, który ustanowił i ratyfikował to przymierze, jest słusznie nazywany Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba.
Kiedy Bóg objawił się Mojżeszowi podczas przygotowań do wyprowadzenia swojego ludu z Egiptu, nazwał siebie "Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba" w Księdze Wyjścia 3:15. Poinstruował również Mojżesza, aby identyfikował Pana tym imieniem, gdy przemawia do Izraelitów (werset 16). W tym przypadku imię to niesie ze sobą kilka ważnych implikacji. Po pierwsze, kiedy Bóg identyfikuje się jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, wyraźnie odróżnia się od bogów Egiptu, w którego ziemi mieszkali Izraelici. Po drugie, odniesienie do Abrahama, Izaaka i Jakuba sugeruje powód exodusu: obietnicę ziemi. Bóg obiecał, że dzieci Abrahama, Izaaka i Jakuba odziedziczą określony obszar geograficzny. Wierność Boga i błogosławieństwo Izraela były bezpośrednio związane z posiadaniem przez Izrael Ziemi Obiecanej, a imię, którego Bóg używa dla siebie, nawiązuje do przymierza z Abrahamem.
Jezus nawiązał do ukazania się Mojżeszowi płonącego krzewu i użył imienia Boga, aby udzielić saduceuszom lekcji na temat zmartwychwstania: "O zmartwychwstaniu umarłych - czy nie czytaliście, co Bóg wam powiedział: 'Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba'? On nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych" (Mt 22:31-32). Jak wskazuje Jezus, czasownik "jestem" jest w czasie teraźniejszym; Bóg nie powiedział: "Byłem Bogiem waszych ojców". Powiedział: "Ja jestem ich Bogiem", pokazując, że Abraham, Izaak i Jakub nadal żyli (w niebie) w czasach Mojżesza.
W Dziejach Apostolskich 3, gdy Piotr naucza Żydów w świątyni, odnosi się do Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, imienia, którego jego słuchacze powszechnie używali w swoim kulcie. Piotr i Jan właśnie uzdrowili chromego człowieka, który teraz stał przed nimi. Piotr przypisuje ten cud mocy Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, działającego przez Jezusa. Innymi słowy, Piotr starał się powiązać cud, którego właśnie byli świadkami, z jedynym Bogiem ich ojców. Ten sam Bóg, który przemawiał do patriarchów, działał pośród nich, a Jezus powinien otrzymać chwałę.
Wyjaśniając cud chodzenia chromego człowieka, Piotr stawia również odważny kontrast: "Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych, uwielbił sługę swego Jezusa. Wy wydaliście go na śmierć i wyparliście się go przed Piłatem" (Dzieje Apostolskie 3:13). Bóg, którego Żydzi rzekomo czcili, potraktował Jezusa z Nazaretu zupełnie inaczej niż oni sami: Bóg uwielbił Jezusa, a oni Go zabili. Piotr podkreśla ten kontrast w wersecie 15: "Zabiliście sprawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych". Kończąc kazanie, Piotr przypomina swoim słuchaczom, że Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba wypełnia swoje przymierze z nimi: "Jesteście dziedzicami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami" (werset 25). Tego dnia wielu Żydów uwierzyło w Chrystusa, ale Piotr i Jan zostali wtrąceni do więzienia (Dzieje Apostolskie 4:1-4).
Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba ma plan na wieki obejmujący Zbawiciela, który zapewnia przebaczenie grzechów i pojednanie z Bogiem. Plan ten został uruchomiony, gdy Bóg powołał Abrama i pobłogosławił go, a plan ten wypełnił się, gdy Jezus umarł i zmartwychwstał. Poprzez nasienie Abrahama, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba pobłogosławił wszystkie narody świata.
Bóg powtórzył Przymierze Abrahamowe trzem różnym pokoleniom: Abraham, Izaak i Jakub otrzymali obietnicę ziemi, wielu potomków i błogosławieństwo. Pan po raz pierwszy powołał Abrama z Ur Chaldejskiego do ziemi Kanaan, zawierając z nim przymierze (Rdz 12:1-3). Bóg potwierdza to samo przymierze z synem Abrahama, Izaakiem (Rdz 21:12; 26:3-4), a później z synem Izaaka, Jakubem (Rdz 28:14-15). Pan, który ustanowił i ratyfikował to przymierze, jest słusznie nazywany Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba.
Kiedy Bóg objawił się Mojżeszowi podczas przygotowań do wyprowadzenia swojego ludu z Egiptu, nazwał siebie "Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba" w Księdze Wyjścia 3:15. Poinstruował również Mojżesza, aby identyfikował Pana tym imieniem, gdy przemawia do Izraelitów (werset 16). W tym przypadku imię to niesie ze sobą kilka ważnych implikacji. Po pierwsze, kiedy Bóg identyfikuje się jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, wyraźnie odróżnia się od bogów Egiptu, w którego ziemi mieszkali Izraelici. Po drugie, odniesienie do Abrahama, Izaaka i Jakuba sugeruje powód exodusu: obietnicę ziemi. Bóg obiecał, że dzieci Abrahama, Izaaka i Jakuba odziedziczą określony obszar geograficzny. Wierność Boga i błogosławieństwo Izraela były bezpośrednio związane z posiadaniem przez Izrael Ziemi Obiecanej, a imię, którego Bóg używa dla siebie, nawiązuje do przymierza z Abrahamem.
Jezus nawiązał do ukazania się Mojżeszowi płonącego krzewu i użył imienia Boga, aby udzielić saduceuszom lekcji na temat zmartwychwstania: "O zmartwychwstaniu umarłych - czy nie czytaliście, co Bóg wam powiedział: 'Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba'? On nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych" (Mt 22:31-32). Jak wskazuje Jezus, czasownik "jestem" jest w czasie teraźniejszym; Bóg nie powiedział: "Byłem Bogiem waszych ojców". Powiedział: "Ja jestem ich Bogiem", pokazując, że Abraham, Izaak i Jakub nadal żyli (w niebie) w czasach Mojżesza.
W Dziejach Apostolskich 3, gdy Piotr naucza Żydów w świątyni, odnosi się do Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, imienia, którego jego słuchacze powszechnie używali w swoim kulcie. Piotr i Jan właśnie uzdrowili chromego człowieka, który teraz stał przed nimi. Piotr przypisuje ten cud mocy Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, działającego przez Jezusa. Innymi słowy, Piotr starał się powiązać cud, którego właśnie byli świadkami, z jedynym Bogiem ich ojców. Ten sam Bóg, który przemawiał do patriarchów, działał pośród nich, a Jezus powinien otrzymać chwałę.
Wyjaśniając cud chodzenia chromego człowieka, Piotr stawia również odważny kontrast: "Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych, uwielbił sługę swego Jezusa. Wy wydaliście go na śmierć i wyparliście się go przed Piłatem" (Dzieje Apostolskie 3:13). Bóg, którego Żydzi rzekomo czcili, potraktował Jezusa z Nazaretu zupełnie inaczej niż oni sami: Bóg uwielbił Jezusa, a oni Go zabili. Piotr podkreśla ten kontrast w wersecie 15: "Zabiliście sprawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych". Kończąc kazanie, Piotr przypomina swoim słuchaczom, że Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba wypełnia swoje przymierze z nimi: "Jesteście dziedzicami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami" (werset 25). Tego dnia wielu Żydów uwierzyło w Chrystusa, ale Piotr i Jan zostali wtrąceni do więzienia (Dzieje Apostolskie 4:1-4).
Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba ma plan na wieki obejmujący Zbawiciela, który zapewnia przebaczenie grzechów i pojednanie z Bogiem. Plan ten został uruchomiony, gdy Bóg powołał Abrama i pobłogosławił go, a plan ten wypełnił się, gdy Jezus umarł i zmartwychwstał. Poprzez nasienie Abrahama, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba pobłogosławił wszystkie narody świata.