Pytanie
Kim był Gautama Budda?
Odpowiedź
Człowiek znany jako Gautama Budda lub po prostu "Budda" urodził się jako Siddhartha Gautama około VI wieku pne. Wiele z tego, co wiemy o Buddzie, pochodzi z legend i tradycji ustnych. Nie ma o nim żadnych pisemnych wzmianek aż do kilku wieków po jego śmierci. Według głównego nurtu relacji, urodził się w arystokratycznej rodzinie, która chroniła go przed doczesnym cierpieniem. Pomimo ich wysiłków, poznał ból i nędzę, zniechęcił się i porzucił swoje bogactwo, aby zostać religijnym ascetą. Ostatecznie Gautama Budda zdecydował się na podejście unikające skrajności obżarstwa i samozaparcia. Jego nauki stanowią podstawę religii znanej dziś jako buddyzm.
Informacje historyczne o Buddzie są trudne do znalezienia. Najwcześniejsze pisemne teksty opisujące jego życie i nauki datowane są na prawie 500 lat po jego śmierci. Jednak w innych tekstach pojawiają się pośrednie odniesienia do Buddy, a jego nauki są wspominane przez innych znacznie wcześniej. Pomimo niedostatku informacji, uczeni są przekonani, że Gautama Budda był osobą historyczną i że powszechnie utrzymywany zarys jego życia jest dokładny. Szczegółowe informacje na jego temat, w tym drobniejsze szczegóły jego filozofii, są niemożliwe do poznania z jakąkolwiek pewnością. Nic dziwnego, że biograficzne szczegóły życia Buddy skłaniają się ku fantastyce, w tym posiadaniu przez niego różnych nadprzyrodzonych mocy.
Rodzina Siddharthy Gautamy była zamożna i potężna. Różne biografie opisują go jako wysportowanego, pięknego i dobrze wyszkolonego wojownika. Jego rodzice starali się uchronić go przed wiedzą o bólu i cierpieniu. Chronili go również przed naukami religijnymi, które w tamtym czasie i miejscu były mieszanką lokalnych przesądów i różnych interpretacji hinduizmu. W rezultacie Budda miał prawie trzydzieści lat, zanim po raz pierwszy doświadczył choroby lub śmierci. Wbrew woli rodziców wyszedł poza mury pałacu i odkrył martwe ciała, osoby starsze i chore. W odpowiedzi uciekł od rodziny i stał się ascetą, żyjąc jako żebrak i nie posiadając żadnego majątku.
Podczas tych wczesnych lat Gautama eksperymentował z różnymi dyscyplinami duchowymi, ale odrzucił je wszystkie. Ostatecznie Budda podjął próbę życia bez jedzenia, co omal go nie zabiło. To doświadczenie przekonało go, że ani chciwość, ani surowość nie są kluczem do szczęścia. Uznał, że medytacja jest jedynym sposobem na poznanie prawdy. Usiadł więc pod drzewem i postanowił tam pozostać, dopóki nie odkryje ostatecznej prawdy. Prawie pięćdziesiąt dni później Siddhartha Gautama osiągnął oświecenie, czyli stan doskonałej duchowej świadomości. Od tego momentu był znany jako "Budda" lub "Oświecony".
Przez resztę życia Budda żył jako wędrowny nauczyciel i zyskał wielu zwolenników. Jedynym nauczaniem definitywnie związanym z samym Buddą jest nacisk na medytację jako "środkową drogę" między hedonizmem a samozaparciem. Czy to przez samego Buddę, czy przez jego wczesnych naśladowców, buddyzm został oparty na takich koncepcjach jak Cztery Szlachetne Prawdy, Ośmioraka Ścieżka i kontynuacja pewnych hinduistycznych wierzeń, w tym karmy i reinkarnacji. Zgodnie z naukami buddyjskimi, życie jest cierpieniem, a cierpienie jest głównie spowodowane pragnieniami. Według buddyzmu jedynym sposobem na przerwanie cyklu odradzania się jest porzucenie wszystkich pragnień, podążanie Środkową Drogą i osiągnięcie doskonałego stanu pustki. Gdy dana osoba zostanie oczyszczona ze wszystkich pragnień i odraz, staje się Buddą i przestaje się odradzać.
Gautama Budda zmarł w wieku około osiemdziesięciu lat. Różne źródła biograficzne przypisują jego śmierć zatruciu pokarmowemu lub niedrożności jelit.
Pomimo tego, co mogą twierdzić ludzie o dobrych intencjach, życie i nauki Buddy znacznie różnią się od nauk Jezusa Chrystusa. Ich pochodzenie, moralność i duchowość były drastycznie różne, podobnie jak ich podejście do życia i rozwoju człowieka.
Życie Buddy znane jest jedynie z tekstów datowanych na wieki po jego życiu, z których większość jest ze sobą sprzeczna. Pisemne dokumenty, które posiadamy na temat życia Jezusa, zostały napisane w ciągu kilku lat po jego ukrzyżowaniu, rozpowszechniły się mniej niż sto lat później i zawierają zharmonizowane szczegóły.
Budda urodził się w uprzywilejowanej rodzinie, z trudem szukał swojej drogi i ostatecznie spędził dziesięciolecia jako duchowy guru. Jezus urodził się w ubóstwie (Mateusza 8:20), słynął z cnoty przez całe życie (Hebrajczyków 4:15; 1 Piotra 1:19) i nauczał publicznie tylko przez około trzy lata.
Buddyzm naucza, że życie jest cierpieniem i że jedyną nadzieją jest zaprzestanie istnienia po osiągnięciu pustki. Chrystus nauczał, że życie każdego człowieka ma sens (Jana 14:3; Mateusza 5:22) i jest zdolne do szczęścia (Jana 10:10) oraz że ostatecznym celem istnienia jest wieczność z Bogiem (Objawienie 21:3-4).
Buddyzm nie zawiera żadnych faktów ani twierdzeń empirycznych - albo ktoś akceptuje jego filozoficzne podejście, albo nie. Chrześcijaństwo jest zakorzenione w historii (1 Koryntian 15:3), dowodach (Psalm 19:11; Rzymian 1:2), Piśmie Świętym (Dzieje Apostolskie 17:11; Jana 5:39, 46-47) i proroctwach (Łukasza 18:31; 24:27); i wymaga od osoby podjęcia decyzji, czy przyjąć, czy odrzucić Jezusa jako Mesjasza (Jana 3:17-18).
Budda zmarł jako szanowany mędrzec swojego ludu, w dojrzałym wieku. Jezus został brutalnie stracony (Mk 15:24) pod naciskiem własnego ludu (Mk 15:14-15), gdy miał zaledwie trzydzieści lat.
Co najważniejsze, Budda nigdy nie twierdził, że jest boski, a jego śmierć jest uważana za koniec jego historii. Jezus Chrystus twierdził, że jest Bogiem (Mt 26:63-65), udowodnił to swoimi cudami (J 20:30-31), a po śmierci jego najbliżsi przyjaciele i rodzina widzieli go zmartwychwstałego (J 21:14; Dz 1:3).
English
Kim był Gautama Budda?
