Pytanie
Kim była Ellen G. White?
Odpowiedź
Ellen G. White została przywódczynią wyznania Millerytów (którzy nazywali siebie Adwentystami) w maju 1863 roku. Jej liczne wizje i pisma wpłynęły na powstanie Adwentyzmu Dnia Siódmego i w znacznym stopniu ukształtowały jego doktrynę. Obecnie większość Adwentystów Dnia Siódmego nadal uważa Ellen White za prorokinię Boga.
Ellen G. White była wcześniej metodystką, ale później przeszła na adwentyzm dzięki głoszeniu Williama Millera, fałszywego proroka, który przepowiedział, że Chrystus powróci w 1843 lub 1844 roku. Kiedy przepowiednia Millera o drugim przyjściu Chrystusa nie spełniła się, Millerici rozpadli się w przerażeniu; jednak kilku zwolenników Millera twierdziło, że miało wizje wyjaśniające nieudane proroctwo. Jednym z tych widzących była 17-letnia Ellen G. Harmon, która miała pierwszą z 2000 rzekomych wizji podczas spotkania modlitewnego wkrótce po kompromitacji Millera. W swojej wizji Ellen twierdziła, że widziała adwentystów w podróży do miasta Boga. Ellen G. Harmon wkrótce stała się latarnią nadziei dla rozczarowanych Millerytów, jednoczycielką adwentystycznych frakcji i duchowym przewodnikiem nowej grupy religijnej.
W 1846 roku Ellen poślubiła Jamesa White'a, adwentystycznego kaznodzieję. Razem zaczęli studiować nauki Josepha Batesa, który promował przestrzeganie szabatu przez wszystkich chrześcijan. Przekonani, że Bates miał rację, James i Ellen White zaczęli przestrzegać sobotniego szabatu. Wkrótce potem, w 1847 roku, Ellen G. White miała kolejną wizję, która potwierdziła jej nową wiarę: twierdziła, że pokazano jej prawo Boże w niebiańskim sanktuarium, a czwarte przykazanie (dotyczące szabatu) było otoczone aureolą światła. Zwolennicy White zaczęli podtrzymywać przestrzeganie szabatu jako podstawową doktrynę.
Ellen G. White była płodną pisarką. Jej pierwsza książka, A Sketch of the Christian Experience and Views (Szkic Chrześcijańskiego Doświadczenia i Poglądów), ukazała się w 1851 roku. W sumie napisała około 60 książek. White'owie dużo podróżowali, a Ellen nieustannie pisała, by przekazać ludziom to, co rzekomo mówił jej Bóg. W 1855 roku James i Ellen G. White osiedlili się w Battle Creek w stanie Michigan. W ciągu następnych 55 lat Ellen G. White napisała prawie 10 000 stron proroczych materiałów, z których większość została opublikowana w dziewięciotomowych Świadectwach dla Kościoła.
Podczas nabożeństwa żałobnego w Ohio w 1858 roku Ellen G. White miała kolejną wizję, którą później opisała szczegółowo w swojej 219-stronicowej książce Spiritual Gifts (Dary Duchowe), Volume 1: The Great Controversy Between Christ and His Angels and Satan and His Angels (Wielki spór między Chrystusem i Jego aniołami a szatanem i jego aniołami). W wizji tej pani White ujrzała kosmiczną wojnę toczącą się na przestrzeni wieków między Jezusem i Jego anielską armią a Szatanem i jego aniołami. Pani White powiedziała, że Wielki Spór zostanie wygrany, gdy chrześcijanie pomogą Jezusowi.
W maju 1863 roku Generalna Konferencja Adwentystów Dnia Siódmego została oficjalnie zarejestrowana. Ellen G. White nigdy nie uważała się za głowę nowej grupy, ale jej wizje zdecydowanie odegrały kluczową rolę w jej założeniu i wczesnym prowadzeniu. Adwentyści Dnia Siódmego uważali panią White za prawdziwą prorokinię Boga. Współcześni adwentyści nadal uważają ją za osobę posiadającą dar proroctwa. Adwentyści Dnia Siódmego interpretują słowa: "świadectwo Jezusa jest duchem proroctwa" z Objawienia 19:10 jako odniesienie do pism Ellen G. White. Następujące oświadczenie zostało zatwierdzone przez sesję Generalnej Konferencji w Holandii w czerwcu 1995 roku: "Uważamy kanon biblijny za zamknięty. Wierzymy jednak, podobnie jak współcześni Ellen G. White, że jej pisma mają boski autorytet, zarówno dla pobożnego życia, jak i doktryny. Dlatego zalecamy... abyśmy jako kościół szukali mocy Ducha Świętego, by pełniej stosować w naszym życiu natchnione rady zawarte w pismach Ellen G. White" (cyt. http://www.apologeticsindex.org/3100-seventh-day-adventism#return-note-3100-17, dostęp 2 czerwca 2016).
Ellen G. White nadal miała wizje, które przypisywała boskiemu natchnieniu. Niektóre z tych wizji dotyczyły potrzeby zdrowych nawyków żywieniowych, które pani White nazwała "ewangelią zdrowia" (Testimonies for the Church [Świadectwa dla Kościoła], Vol. 6, s. 327). Jej wymagania zdrowotne obejmowały nałożenie ograniczeń na spożywanie mięsa lub "pokarmu mięsnego", jak nazywają go adwentyści. "Pokarm mięsny jest szkodliwy dla zdrowia, a to, co wpływa na ciało, ma odpowiedni wpływ na umysł i duszę" (The Ministry of Healing [Służba Uzdrowienia], rozdział 24: "Flesh as Food", s. 316). Nic dziwnego, że po wprowadzeniu wymogu przestrzegania szabatu, teologia adwentystyczna zaczęła dopuszczać również inne elementy przestrzegania Prawa. Co ciekawe, płatki kukurydziane zostały stworzone przez Johna Harveya Kellogga, adwentystycznego lekarza Dnia Siódmego z Battle Creek, który starał się zapewnić "zdrową" wegetariańską alternatywę dla śniadań obfitujących w mięso. W innych wizjach pani White otrzymała nieortodoksyjne doktryny snu duszy i unicestwienia.
Po śmierci męża w 1881 r. Ellen G. White zobowiązała się do dalszego promowania adwentyzmu i sabatarianizmu. Podróżowała do Europy i Australii, zachęcając Adwentystów Dnia Siódmego, organizując szkoły i zakładając ośrodki medyczne. Nadal przemawiała na spotkaniach adwentystycznych i spisywała swoje proroctwa aż do śmierci w 1915 roku.
Ellen G. White była fałszywą prorokinią. Jej promowanie przestrzegania szabatu jako głównej doktryny w kościele jest sprzeczne z jasnym nauczaniem Nowego Testamentu na ten temat (Rzymian 14:5). Jej "objawienie", że piekło nie jest wieczne, zaprzecza słowom Jezusa dotyczącym "wiecznej kary" w Ewangelii Mateusza 25:46. Jej nauczanie, że grzechy wierzących zostaną zrzucone na szatana, "kozła ofiarnego" (The Great Controversy, s. 422, 485), jest przeciwieństwem tego, co Biblia mówi o tym, kto poniósł nasze grzechy (zob. 1 Piotra 2:24). Jej utożsamianie Jezusa z Michałem Archaniołem (Judy 1:9, Clear Word Bible, opublikowane przez Review and Herald Publishing Association, 1994) jest zaprzeczeniem prawdziwej natury Chrystusa. Jej odrzucenie werbalnego natchnienia Biblii (Selected Messages, Book 1, s. 21 Manuscript 24, 1886) jest sprzeczne z fragmentami takimi jak 2 Tymoteusza 3:16 i Psalm 12:6.
Mówiąc bardziej ogólnie, zwolennicy Ellen G. White stają przed bardzo realnym pytaniem dotyczącym wystarczalności Pisma Świętego. Czy Biblia jest wystarczająca dla naszej wiary i praktyki, czy też potrzebujemy dalszego objawienia w postaci 2000 wizji samozwańczej prorokini? Oficjalne stanowisko Adwentystów Dnia Siódmego jest takie, że "Pismo Święte jest najwyższym, autorytatywnym i nieomylnym objawieniem Jego woli. Jest ono standardem charakteru, sprawdzianem doświadczenia, ostatecznym objawieniem doktryn i godnym zaufania zapisem Bożych czynów w historii" (https://www.adventist.org/en/beliefs/god/holy-scriptures/, dostęp 2 czerwca 2016 r.). Jednocześnie jednak większość Adwentystów Dnia Siódmego uznaje dzieła Ellen G. White za autorytatywne i wiążące. Z tej samej oficjalnej strony internetowej: "Jej pisma przemawiają z proroczym autorytetem i zapewniają kościołowi pocieszenie, wskazówki, instrukcje i korektę" (https://www.adventist.org/en/beliefs/church/the-gift-of-prophecy/, dostęp 2 czerwca 2016). Czym jest "proroczy autorytet", jeśli nie prawem do nakazywania wiary w oparciu o boskie słowa przekazane przez człowieka? Czym wypowiedzi Ellen G. White różnią się od biblijnych deklaracji prawdy?
Adwentyzm Dnia Siódmego jest zróżnicowanym ruchem i nie wszystkie grupy SDA trzymają się wszystkich nauk Ellen G. White. Jednak dwa fakty powinny zastanowić Adwentystów Dnia Siódmego: Pani White, nauczycielka błędnych doktryn, jest współzałożycielką ich kościoła; a ich kościół ma swoje korzenie w nieudanych proroctwach Williama Millera.
English
Kim była Ellen G. White?
