Ερώτηση
Τι πρέπει να κάνει ο χριστιανός όταν οι πεποιθήσεις του παραβιάζουν μια ανεκτική κοινωνία;
Απάντηση
Πολλοί άνθρωποι στην κοινωνία σήμερα θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους ως «ανεκτικό». Με αυτόν τον χαρακτηρισμό εννοούν συνήθως «αποδέχομαι τους ανθρώπους όπως αυτοί είναι χωρίς να ασκώ κρίση για οιαδήποτε πράξη τους ή επιλογή τρόπου ζωής των». Ο βιβλικά, όμως, μορφωμένος άνθρωπος που έχει αγαθή συνείδηση δεν μπορεί να επιδοκιμάσει όλες τις ενέργειες ή τις επιλογές τρόπου ζωής· η Αγία Γραφή προσδιορίζει κάποιους τρόπους ζωής ως αμαρτωλούς που δυσαρεστούν τον Θεό. Όταν οι πεποιθήσεις ενός χριστιανού συγκρούονται με το πρότυπο τής ανοχής που η κοινωνία θέτει, ο χριστιανός χαρακτηρίζεται συχνά ως «στενόμυαλος», «μισαλλόδοξος» ή κάτι χειρότερο. Αποτελεί ειρωνεία πως εκείνοι που ισχυρίζονται πως είναι οι πλέον ανεκτικοί, είναι οι λιγότερο ανεκτικοί προς την χριστιανική κοσμοθεωρία.
Μερικές φορές η σύγκρουση μεταξύ χριστιανικών πεποιθήσεων και κοσμικών προτύπων ανοχής εμπλέκει μια χριστιανική επιχείρηση που αναγκάζεται να φωτογραφήσει αρραβώνες ομοφυλοφίλων, τούρτες ή να παρέχει λουλούδια για γάμους ομοφυλοφίλων, ή να νοικιάζει δωμάτια σε ζευγάρια ομοφυλοφίλων. Άλλες φορές η σύγκρουση δεν είναι τόσο δημόσια και περιλαμβάνει προσωπικούς γνώριμους που για παράδειγμα διαφωνούν με τις πεποιθήσεις του χριστιανού ενάντια στη μέθη αυτών που συμμετέχουν σ’ ένα πάρτι, ή συγκατοικούν πριν τον γάμο.
Ο απόστολος Πέτρος διατύπωσε ενώπιον τού Σανχεντρίν μια γενική αρχή που καλύπτει πολλά ζητήματα: «Πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους» (Πράξεις 5:29). Όποια πίεση και αν ασκεί η κοινωνία στον χριστιανό, ο ακόλουθος τού Χριστού γνωρίζει ποιος είναι ο Κύριός του και επιλέγει να Τον υπακούσει. Σ’ έναν αμαρτωλό κόσμο που μισούσε τον Χριστό, αυτό οδηγεί φυσιολογικά σε κάποια σύγκρουση. Η «ανοχή» που υιοθετεί ο κόσμος δεν αφήνει περιθώριο για χριστιανικές πεποιθήσεις, αλλά για τον λυτρωμένο που πορεύεται σύμφωνα με το Πνεύμα, οι χριστιανικές πεποιθήσεις είναι επιτακτικές. Η Αγία Γραφή λέει πως υπάρχει καλό και κακό και κανένας βαθμός ευαισθησίας που μπορεί να προκύψει από εκπαίδευση ή μαθήματα ομαδικών συναντήσεων δεν μπορεί αυτό να το αλλάξει.
Αν ορίσουμε την λέξη ανέχομαι ως «δεν αντιδρώ σε κάποιον που μου προκαλεί ενόχληση, δυσφορία ή αγανάκτηση· υπομένω, αντέχω», μπορούμε τότε να πούμε ότι η ανοχή δεν απαιτεί αποδοχή ή υποστήριξη. Με αυτήν την έννοια οι χριστιανοί οφείλουν να είναι όσο γίνεται ανεκτικοί ώστε ο χαρακτήρας τής αγάπης μας να γίνει ορατός από όλους (Ματθαίος 5:16). Πρέπει να είμαστε ικανοί να υπομένουμε πολύ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, θα πρέπει να μπορούμε να ελέγχουμε την παρόρμησή μας να εκδηλώσουμε απέχθεια για κάτι που θεωρούμε προσβλητικό. Προκύπτει πρόβλημα όταν η λέξη ανέχομαι ορίζεται με τρόπο που υπονοεί αποδοχή ή ακόμη και επιδοκιμασία αυτού που κάποιος θεωρεί προσβλητικό. Ο χριστιανός που έχει διαμορφώσει πεποιθήσεις που βασίζονται στην Αγία Γραφή μπορεί ν’ αποδεχθεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι αμαρτάνουν αλλά πρέπει ν’ αποκαλεί τις πράξεις αυτές «αμαρτία». Οι πεποιθήσεις τού χριστιανού δεν επιτρέπουν επιδοκιμασία της αμαρτίας, όποια κι αν είναι αυτή.
Ασχέτως τού πώς ορίζεται, η ανοχή έχει τα όρια της: ποιο μήνυμα θα έδινε μία εκκλησία που κρατάει «διαδραστικές» υπηρεσίες με μια σύναξη μαγισσών; Τι θα γινόταν αν ένας δικαστής αποφάσιζε να «ανεχθεί» την ψευδορκία — την επέτρεπε στο δικαστήριο, έστω και αν προσωπικά την αντιπαθούσε; Πόση έλλειψη σεβασμού θα πρέπει να «ανέχεται» ένας δάσκαλος μέσα στην τάξη; Τι θα γινόταν αν ένας χειρούργος άρχιζε να «ανέχεται» σηπτικές συνθήκες μέσα στο χειρουργείο;
Όταν ένας πιστός διαπιστώνει ότι οι χριστιανικές του πεποιθήσεις συγκρούονται με την στάση που κρατάει κάποιος στο ζήτημα της ανεκτικότητας, θα πρέπει αμέσως να πράξει τα ακόλουθα: 1) Να προσευχηθεί για σοφία και θάρρος. 2) Να εξετάσει τις πεποιθήσεις του για να βεβαιωθεί ότι βασίζονται σ’ αυτά που πραγματικά διδάσκει η Γραφή παρά σε προσωπικές προτιμήσεις. Η έκφραση της θέσης του ενάντια σε μια ενωμένη ινδουιστική και χριστιανική λατρεία υποστηρίζεται βιβλικά. Η έκφραση της θέσης του ενάντια στο σερβίρισμα διαφορετικών, από εθνικής άποψης, τροφών σε μια εκκλησιαστική συνεστίαση δεν είναι. 3) Να αφιερώσει τον εαυτό του στο να αγαπά τους εχθρούς του και να κάνει καλό σ’ αυτούς (Ματθαίος 5:38-48). 4) Να θέσει σκοπό στην καρδιά του να εμπλακεί στην σύγκρουση με «σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα και μακροθυμία» (Κολοσσαείς 3:12). 5) Αν μπαίνουν στο παιχνίδι νομικά ζητήματα, να ερευνήσει τα δικαιώματά του που προκύπτουν από τον νόμο (δες Πράξεις 16:37-38; 21:39).
Ακόμη και εν τω μέσω μιας σύγκρουσης μεταξύ ευσεβών πεποιθήσεων και κοσμικής ανεκτικότητας, οι χριστιανοί πρέπει να εκδηλώνουν την αγάπη τού Χριστού και την δικαιοσύνη Του, αποτελώντας παράδειγμα τού πώς μπορούν να συνυπάρξουν η αλήθεια με την αγάπη. Σε κάθε περίσταση, πρέπει να εκδηλώνουμε «με καλή διαγωγή τα έργα μας με πραότητα σοφίας» (Ιακώβου 3:13). Η διαγωγή μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε «ενώ μας καταλαλούν ως κακοποιούς, να καταντροπιαστούν αυτοί που συκοφαντούν την καλή μας εν Χριστώ διαγωγή» (Α΄ Πέτρου 3:16).
English
Τι πρέπει να κάνει ο χριστιανός όταν οι πεποιθήσεις του παραβιάζουν μια ανεκτική κοινωνία;
