سوال
تاریخچه تصلیب (به صلیب کشیدن) چیست؟ تصلیب به چه شکلی بوده است؟
جواب
تصلیب (به صلیب کشیدن) توسط گروه های ناشناسی ابدع و مورد استفاده قرار گرفت اما رومی ها این روش را تکمیل کردند و از آن برای مجازات اعدام همراه با شکنجه استفاده میکردند. قدیمی ترین گزارش تاریخی از تصلیب به سال 519 ق.م. برمی گردد که در آن داریوش یکم پادشاه پارس حدود 3000 تن از مخالفان سیاسی خود در بابل را به صلیب کشید. قبل از پارسیان، آشوری ها برای به صلابه کشیدن مشهور بودند. بعدها یونانی ها و کارتاژی ها نیز از تصلیب استفاده کردند پس از فروپاشی امپراتوری اسکندر کبیر، آنتیوخوس چهارم ملقب به اپیفانس، یهودیانی را که از یونانیزه شدن (هلنیسم) سرپیچی می کردند مصلوب می کرد.
هدف تصلیب تحمیل نهایت شکنجه و رنج به شخص قربانی بود. رومی ها مراسم تصلیب را در انظار عموم انجام می دادند تا مردم درس عبرت گرفته تا مبادا از قوانین دولت روم سرپیچی کنند. تصلیب چنان روش وحشتناکی بود که تنها در مورد بدترین خلافکاران اجرا میشد.
قربانیان تصلیب ابتدا به شدت شلاق و کتک می خوردند، همین کار به خودی خود برای آنها خطر مرگ به همراه داشت. سپس قربانی را مجبور می کردند که صلیب چوبی بزرگی را تا محل اعدام به دوش بکشد. تحمل چنین وزن سنگینی بعد از کتک و شلاق نه تنها به شدت دردآور بود بلکه احساس شرم و حقارت بیشتری نیز به قربانی می داد برای اینکه خود او در حال حمل وسیله شکنجه و مرگ خودش بود. درست مانند این است که انسان با دست خودش قبرش را بکند.
وقتی قربانی به محل تصلیب می رسید لخت مادرزاد میشد تا بیشتر احساس شرم و حقارت کند. سپس دستانش را تا به لبه های صلیب می کشیدند تا بتوانند آنها را میخکوب کنند. میخ روی مچ دستها کوبیده میشد نه روی کف دست تا مبادا کف دست را پاره کند و جدا شود. میخ از میان حجم زیادی از عصب های دست عبور می کرد، به همین دلیل درد بسیار وحشتناکی را تولید می کرد. سپس صلیب برافراشته میشد و به یک قطعه عمودی تکیه داده میشد تا به حالت عمودی محکم سر جای خود بماند.
بعد از اینکه صلیب محکم سر جایش قرار می گرفت، جلادان پاهای قربانی را نیز روی هم قرار می دادند و از پشت کف پا به به شکلی که زانوها کمی خمیده بماند روی صلیب میخکوب می کردند تا قربانی درد بیشتری بکشد.
تمام وزن بدن قربانی روی سه میخ قرار می گرفت، خود این حالت درد وحشتناکی را در سرتاسر بدن ایجاد می کرد. دستان قربانی طوری از هم باز شده و میخکوب میشد که باعث گرفتگی و بی حسی عضله های سینه شود، این کار تنفس را غیر ممکن می ساخت، مگراینکه قربانی بخشی از وزن خود را روی پاهایش که میخکوب شده بود قرار میداد. او برای تنفس مجبور بود خودش را با قدرت پاهایش بالا بکشد. بنابراین، علاوه بر تحمل درد وحشتناک میخ در پاهایش مجبور بودن درد ساییدن پشت برهنه اش به بدنه زبر صلیب را هم تحمل کند.
قربانی بعد از نفس گرفتن برای اینکه کمی از درد پاهایش کمتر کند دوباره خودش را به سمت پایین رها می کرد. این کار وزن بیشتری روی مچ هایش قرار میداد و دوباره پشتش به سطح زبر صلیب کشیده میشد. اما قربانی در این حالت نمی تواند نفس بکشد بنابراین دوباره این روند زجرآور تکرار می شود. قربانی مجبور است دوباره وزن خود را روی پاهایش بیندازد تا بتواند خودش را کمی بالا بکشد و باز هم به دلیل درد شدید در پا مجبور است خودش را رها کند و دوباره درد از ناحیه مچ دست ها به او حمله میکرد. او در هر حالتی به شدت شکنجه میشد.
روند مرگ در تصلیب، آهسته و زجرآور بود. برخی از قربانیان تا چهار روز بالای صلیب دوام می آوردند. سرانجام قربانی به دلیل خفگی جان می سپرد، برای اینکه قرار دادن وزن خود روی پاهایش باعث میشد توان وقدرت بدنی خود را از دست بدهد، آویزان شود و دیگر نتواند نفس بکشد. برای تسریع در روند مرگ ممکن بود پاهای قربانی را بشکنند تا نتواند خودش را برای تنفس بالا بکشد و زودتر خفه شود (نگاه کنید به یوحنا فصل 19 آیه 32).
تصلیب در نهایت در قرن چهارم توسط کنستانتین، امپراتور روم، منسوخ شد.
English
تاریخچه تصلیب (به صلیب کشیدن) چیست؟ تصلیب به چه شکلی بوده است؟
